معنویت و کیفیت زندگی در سالمندان: نقش میانجی خودشفقت ورزی و احساس انسجام

با توجه به رشد فزاینده جمعیت سالمندی، مطالعه عوامل مرتبط با سلامت افراد سالمند که مرتبط با کیفیت زندگی آنان است، ضروری می نماید. پژوهش های اخیر نشان می دهد معنویت، خودشفقت ورزی و حس انسجام، ممکن است سلامت را در این جمعیت ارتقاء بخشد. بنابراین هدف از این مطالعه مدل یابی کیفیت زندگی بر مبنای معنویت از طریق نقش میانجی خودشفقت ورزی و احساس انسجام بود. جامعه پژوهش شامل سالمندان شهر زنجان بود که از بین آنها 370 نفر به شیوه در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه معنویت پارسیان و دونینگ، پرسشنامه فرم کوتاه خودشفقت ورزی ریس و همکاران، پرسشنامه حس انسجام آنتونووسکی و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. برای تحلیل مدل علی از تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشانگر برازش کامل مدل با داده ها بود. همچنین نتایج تاثیر مستقیم و معناداری را بین معنویت (05/0> pو 28/0=β)، خودشفقت ورزی (05/0>p و 23/0=β) و حس انسجام (05/0>p و 40/0=β) با کیفیت زندگی نشان داد. همچنین تحلیل نقش میانجی چندگانه با رویکرد پرچهر و هایز، میانجیگری خودشفقت ورزی و احساس انسجام را در رابطه بین معنویت و کیفیت زندگی تایید کرد. این نتایج به دانش نظری در مورد اینکه معنویت چگونه بر کیفیت زندگی در جمعیت سالمند تاثیر می گذارد، کمک می کند. یافته ها نشان داد معنویت بواسطه خودشفقت ورزی و حس انسجام، توان لازم برای پیش بینی کیفیت زندگی در بین سالمندان را دارد؛ هر سه متغیر پیش بین قابل ارتقاء هستند و می توانند در مداخلات ارتقای کیفیت زندگی در جمعیت سالمند مورد استفاده قرار گیرند.