اثرات حفاظتی و آنتی اکسیدانی سیلیمارین در گوسفندان مبتلا به فاسیولوزیس تحت درمان با کلرسولون

فاسیولوز‏یس یک بیماری انگلی است که سبب آسیب‌های اقتصادی می‌شود. در مطالعه‌ی حاضر به ارزیابی اثرات حفاظتی‏ داروی سیلیمارین به تنهایی و همراه با داروی کلرسولون در گوسفندان آلوده به انگل کبدی فاسیولا هپاتیکا پرداخته شد. بدین منظور از 40 راس گوسفند نژاد سنگسری در پنج گروه 8 راسی شامل: 1- گوسفندان سالم بدون درمان، 2- گوسفندان مبتلا به فاسیولوز‏یس بدون درمان، 3- گوسفندان مبتلا به فاسیولوز‏یس تحت درمان با سیلیمارین، 4- گوسفندان مبتلا به فاسیولوز‏یس تحت درمان با کلرسولون و 5- گوسفندان مبتلا به فاسیولوز‏یس تحت درمان با داروهای سیلیمارین و کلرسولون استفاده شد. پارامترهای بیوشیمیایی شامل تری‌گلیسرید، بیلی‌روبین، پروتیین تام، کلسترول و آلبومین سرم و همچنین سطح سرمی مالون‌د‌ی‌آلدیید، ظرفیت تام آنتی‌اکسیدانی و فاکتورهای هماتولوژیکی اندازه‌گیری و بین گروه ها مقایسه شد. جهت آسیب شناسی بافتی، مقاطعی از بافت کبد تهیه گردید. سطح سرمی کلسترول، تری‌گلیسرید، بیلی‌روبین، پروتیین تام و آلبومین گوسفندان مبتلا به فاسیولوز‏یس توسط درمان با سیلیمارین و کلرسولون، به طور معنی‌داری بهبود یافت (05/0p<). ظرفیت تام آنتی‌اکسیدانی در گروه‌ تحت درمان با سیلیمارین در مقایسه با گروه 2 به طور معنی‌داری افزایش یافت (0001/0p<) و میزان استرس اکسیداتیو کاهش یافت (01/0p<). همچنین سبب بهبود فاکتورهای خونی شد و از کاهش گلبول های قرمز خون جلوگیری شد (05/0p<). میزان التهاب، فیبروز، نکروز و هایپرپلازی بافت کبد در گروه تیمار با سیلیمارین و کلرسولون در مقایسه با دیگر گروه‌های مبتلا به فاسیولوز‏یس به طور معنی داری کاهش یافت (0001/0p<). نتایج نشان داد که استفاده از سیلیمارین همراه با کلرسولون با تقویت رابطه فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک باعث بهبود اثرات درمانی آنها در مداوای بیماری فاسیولوز‏یس در گوسفند می‌شود. ‏