سنجش قراءات با اسلوب روایی و معیار نقل شفاهی
قرآن کریم، متنی گفتاری و ریشه ی قراءت آن وحیانی است و اساس آن بر مبنای اسلوب روایی و معیار نقل شفاهی استوار است. میزان توجه و اهتمام جدی عموم مسلمانان به مسئله ی قراءت قرآن و برداشت های دقیق تفسیری آن، از عصر نزول تاکنون، بیانگر میزان اهمیت و ضرورت موضوع پژوهش است. در این مقاله، با روش نقلی و عقلی و رویکردی تاریخی- تحلیلی، غرض اسلوب روایی در قراءت، دیدگاه های دانشمندان موثر و تحول گرای مسیر قراءت پژوهی، همراه با بیان مراحل سنجش قراءات با اسلوب روایی و معیار نقل شفاهی از عصر رسول خداJ تا عصر حاضر، مورد بررسی قرار گرفته که نتایج پایانی آن چنین است: 1- در عصر پیامبر اکرمJ، سماع مستقیم از پیامبر؛ معیار بود. 2- در عصر صحابه و تابعین، نقل شفاهی به صورت روایات آحاد بود. 3- از عصر قاریان مشهور تا ظهور ابن مجاهد، اختیار، ترجیح قراءات، إجماع و إستفاضه در قراءات، رواج داشت و همچنین، موضوع حصر قراءات در هفت قراءت از سوی ابن مجاهد؛ مطرح شد. 4- از عصر ابن مجاهد تا ظهور دانی، تحدید و تسبیع قراءات با دو مقیاس قراءت محور و قاری محور، انجام می شد. 5- از عصر دانی تا ظهور ابن جزری، حجیت یافتن قراءات هفت گانه، قداست قراءات، ظهور اندیشه ی تواتر قراءات، رونق داشت. 6- از عصر ابن جزری تاکنون، عقیده به وحیانی بودن قراءات و همترازی آن با نص قرآن شکل یافت، همچنین استدلال نمودن با معیارهای صحت سند، مطابقت با رسم مصحف به صورت احتمالی و موافقت قراءت با وجهی از وجوه زبان عربی، جهت شناخت قراءت صحیح، از دیگر نتایج این عصر می باشد.
اسلوب روایی ، معیار نقل شفاهی ، إجماع ، تسبیع قراءات ، إستفاضه ، رسم مصحف ، حجیت قراءات ، تواتر قراءات ، ابن مجاهد ، ابن جزری
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.