اثر متفورمین بر بیان پروتئین های SNAER در عضله اسکلتی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

پروتئین های SNARE از مجموع ایزوفرم هایSNAP-23 ، Stx-4 و VAMP-2 تشکیل شده اند که به میزان قابل توجهی در عضلات اسکلتی بیان می شوند. این پروتئین ها انتقال GLUT4 به غشای سلول را کنترل می کنند. دیابت نوع 2 می تواند به دلیل تغییراتی در بیان پروتئین های SNARE ایجاد شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر متفورمین بر بیان این پروتئین ها بود.

40 سر موش صحرایی (رت) نر نژاد ویستار انتخاب شدند. از استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید برای القای دیابت نوع 2 استفاده شد. حیوانات به پنج گروه 8 تایی تقسیم شدند: گروه های سالم و دیابتی به عنوان کنترل و سه گروه تحت درمان با دوزهای مختلف متفورمین (100، 150 و 200 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن). تکنیک RT-qPCR برای ارزیابی بیان پروتئین های SNARE استفاده شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که داروی متفورمین در دوزهای (100، 150 و 200 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن) باعث کاهش سطوح سرمی گلوکز و افزایش سطوح سرمی انسولین گردید، این تفاوت در دوز 200 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0P<). علاوه بر این، هر سه دوز متفورمین بیان پروتئین هایSNAP-23 ، Stx-4 و VAMP-2 را در بافت ماهیچه اسکلتی افزایش داد. متفورمین با دوز 200 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن بیشترین تاثیر را نشان داد (05/0<P).

یکی دیگر از مکانیسم های آنتی دیابتیک متفورمین افزایش بیان پروتئین های SNARE می باشد که در بهبود مقاومت به انسولین و کاهش گلوکز خون موثر می باشد.