مدل تازه طراحی ساختار توسعه پایدار و مدیریت ایمنی در سامانه فرماندهی حوادث مدارس مطالعه موردی مدارس شهرستان شهریار

مدارس به عنوان مراکز بااهمیت بالا همواره با مخاطرات جدی مواجه هستند. این مخاطرات که عمدتا پس از بروز سانحه به شکل خسارات محسوس و نامحسوس ظاهر می شوند، قادر به ایجاد آسیب هایی در بدنه سخت و فضای نرم این نوع از محیط های آموزشی هستند و پیامدهای ناگواری را به همراه دارند. سامانه فرماندهی حادثه این ظرفیت را داراست که تمامی منابع در دسترس را به جهت مدیریت پاسخ در زمان پس از سانحه به کارگیری کند. اما با توجه به ضعف های سیستمی ناشی از یکپارچه نبودن در ساختار مدیریت تصمیم، سامانه دچار پدیده ای تحت عنوان پیچیدگی ساختار تصمیم گیری در برخورد با حوادث می شود. یکپارچه سازی ظرفیت مفهومی مدیریت ایمنی با این سامانه منجر به ایجاد مدلی با ساختار توسعه پایدار برای مدارس می شود. چنانچه این مدل در مدیریت بحران مدارس وجود نداشته باشد، عملا فعالیت های مرتبط با تصمیم گیری و به کارگیری منابع در مواقع بحرانی با دشواری روبه رو می شود. یکی از ابهامات جدی در این میان مخاطرات اجرایی برای مقابله با حادثه است که در عمل به شکل ریسک های تصمیم گیری بروز می کند. مطالعات حاکی از اهمیت به کارگیری ساختار توسعه پایدار و مدیریت ایمنی در سامانه فرماندهی حوادث مدارس دارد که منجر به بهبود عملکرد سامانه می شود. این مقاله با بررسی میدانی، مطالعات کتابخانه ای و تجزیه وتحلیل گزارش برآمده از منطقه مورد مطالعه به بیان نقاط ضعف این سامانه می پردازد و مدلی مفهومی را برای درک بهتر از جایگاه این سامانه پیشنهاد می کند. این مدل با عنایت به درس فراگرفته شده از مشکلات مورد بررسی در درخت خطا، انعطاف پذیری در جمع آوری منابع و هدایت درست واحدهای واکنش اضطراری را دو مفهوم اصلی برای به کارگیری موثرتر سامانه فرماندهی حوادث در مدارس می داند.