اصول اساسی توسعه پایدار

معمولا ایده‏ های عالی، ایده‏ هایی ساده ‏اند. درحالی که تجزیه و تحلیل خاص هر موضوع با اهمیتی، لزوما با پیچیدگی و دشواری همراه است. مفاهیم بنیادی که در بطن یک پارادایم قدرتمند نهفته است، به طورنسبی قابل فهم ‏ترند، آرا و عقایدی که بر میلیونها فرد اثرمی‏ گذارند و سیاست ملل را رهبری می‏کنند(درحوزه علوم اجتماعی) باید مورد پذیرش تمام افراد عادی جامعه باشند، نه اینکه فقط مورد قبول نخبگان آنها قرارگیرد. تنها چنین اندیشه ‏هایی نهادها را از سطحی محلی تا جهانی شکل می‏ دهند و تبدیل به بخشی از میراث انسانی می ‏شوند. یعنی اصول و چارچوبی که زندگی ما براساس آن تعریف و تحریر می‏ شود. در اوایل نیمه دوم قرن بیستم، چنین مفهومی از توسعه وجود داشت. در آن زمان معنایی که در حال حاضر از توسعه داریم، به ندرت قابل مشاهده بود. ساختار امپریالیستی و مستعمراتی که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بر دنیا مسلط بود، فرصت چندانی را برای پیشرفتهای اجتماعی و اقتصادی در نقاطی که امروزه کشورهای درحال توسعه نامیده می ‏شوند فراهم نمی‏ کرد. نواحی مستعمراتی تنها به عنوان تامین کننده اصلی مواد خام ارزان و نیروی کار فراوان و از جمله تامین برده (در اواسط قرن نوزدهم) عمل می ‏کردند. در کشورهای غنی‏ تر اروپا، امریکای شمالی و ژاپن، رشد اقتصادی عمدتا برپایه اهدافی مانند پیشرفت و نوسازی مبتنی بود. ولی توجه چندانی به مقولاتی مانند برابری و عدالت اجتماعی نشان داده نمی‏ شد. فقر مهلک، ضعف و فقدان، نظام تامین اجتماعی در اروپا و ایالات متحده در اثنای رکود بزرگ اقتصادی نشان داد که حتی در این کشورها، سیاست (و برنامه ‏ریزی) در راستای تامین نیازهای عامه مردم نمی‏ باشد. در پایان جنگ جهانی دوم، درک جمعی از مسایل و سیاستها دچار تغییر و تحول گردید. بهبود اوضاع و شرایط اقتصادی و اجتماعی برای اکثریت، تبدیل به دغدغه اصلی دولتها شد و با حذف نظام روابط استعماری این وضعیت به ملل فقیرتر نیز تسری یافت. توسعه اقتصادی به همراه ضمایم اجتماعی و نهادیش در سیاست و نظریه ‏پردازی و همینطور جنگ سرد بین دو قطب کاپیتالیستی و کمونیستی از جایگاه مهمی برخوردارشد به طوری که راجربک هوس، از مورخان بزرگ علم اقتصاد چنین عنوان داشته است: «توسعه اقتصادی به مفهوم امروزی آن، تا پیش از دهه 1940 وجود نداشت. این مفهوم با توجه به آنچه که هم اکنون از آن استفاده می‏گردد مربوط به نواحی و کشورهایی است که در مقایسه با دیگران کمتر توسعه یافته‏ اند. براین اساس، این اعتقاد متداول است که این کشورها اگر بنا نیست در مقایسه با بقیه، فقیرتر از هم‏ اکنون گردند، بایستی به طریقی توسعه پیدا کنند.»