طراحی الگوی حکمرانی مطلوب در نظام آموزش عالی

آموزش عالی ایران همواره و به خصوص در دهه اخیر با چالش ها و مسایل متعددی در حوزه حکمرانی، تعامل میان نهادهای متعدد این حوزه و برآورده ساختن انتظارات کلیه ذینفعان (دانشجو، اساتید، دولت، جامعه،...) مواجه بوده است. پژوهش حاضر باهدف دستیابی به الگویی مطلوب در حوزه حکمرانی آموزش عالی به منظور درک بهتر این پدیده و ارایه پیشنهادهای سیاستی در این خصوص صورت پذیرفت. جهت طراحی الگوی حکمرانی آموزش عالی، روش تحقیق این پژوهش به صورت کیفی و مبتنی بر نظریه پردازی داده بنیاد با رویکرد اشتراوس و کوربین انجام گرفت و همچنین برای گردآوری اطلاعات از مصاحبه های نیمه ساختاریافته استفاده شد، بعلاوه نمونه گیری به روش نمونه گیری نظری و با بهره مندی از تکنیک های گلوله برفی و هدفمند انجام شد. نتایج تحلیل داده های به دست آمده از مصاحبه ها طی فرایند کدگذاری باز، محوری و انتخابی و همچنین با توجه به شرایط علی، زمینه ای، شرایط مداخله گر، راهبردها و پیامدهای حکمرانی مطلوب تبیین و الگوی نهایی ارایه گردید. همچنین برای اعتباریابی مدل از مدل 10 معیار مقبولیت و معیار کثرت گرایی استفاده گردید. یافته های این پژوهش نشان می دهد که ترسیم الگوی مطلوب آموزش عالی بر راهبردهایی نظیر تمرکز زدایی، مهندسی مجدد ساختارها و فرایندها، مشارکت ذینفعان و تفویض اختیار به دانشگاه ها، وابسته خواهد بود و انتظار است پیامدهایی نظیر پرورش انسان شایسته در سیستم آموزش عالی، همسویی و یکپارچگی میان نهادهای متعدد تصمیم گیر، تحقق رسالت های اصیل آموزش عالی و جاری شدن ابعاد حکمرانی خوب در آموزش عالی و (به واسطه نقش تربیتی و هدایتگری آموزش عالی) در سطح جامعه تحقق یابد.