بررسی تطبیقی انسان آرمانی در آثار کوئلیو و عرفان اسلامی

عرفان پایولوکویلیو، عمدتا برخوردار از نوعی عرفان روانشناختی است که یافتن حقیقت را با تکیه بر خود پیگیری می کند. به طور کلی «انسان شناسی» و به طور خاص انسان آرمانی مهمترین عنصری است که آموزه های کویلیو، حول محور آن می گردد. نگاه تک ساحتی به انسان و تحدید عاقبت انسان به این دنیا، اندیشه ای است که زیربنای معرفتی آموزه های کویلیو است. در بررسی آثار پایولوکویلیو آنچه محور و اساس شناخت قرار می گیرد، الگویی است که او از انسان کامل ارایه می دهد. کویلیو می کوشد تا از طریق رمان هایش، اندیشه خویش از انسان آرمانی ترسیم نماید؛ به طوری که او آن شیوه را غایت راه انسان های جویای خوشبختی و تنها راه رهیدن از گرفتاری ها و مصایب معرفی می کند. در اصل این که عاقبت انسان را محدود به این دنیا می کند و غایت سیر تعالی را نیز همین جا متوقف میسازد، خود مهمترین دلیل بر ضرورت نقد و بررسی این اندیشه است. این پژوهش از جنس پژوهش های توسعه ای با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و با تاکید بر تطبیق به نگارش درآمده است. نویسندگان این مقاله می کوشند تا ضمن تبیین این اندیشه، به نقد و بررسی آن بر اساس شیوه کشف ناسازگاری درونی و بیرونی بپردازند. بر اساس تحقیق صورت گرفته این نتیجه حاصل شد که: اساس کمال طلبی و فطرت بشری، چیزی خارج از ساحت ماده و جسمانیت را طلب می کند در حالی که الگوی ارایه شده انسان آرمانی در اندیشه کویلیو، دارای شاخصه ها و ابعادی کاملا جسمانی و منحصر به دنیای مادی است که امکان فهم مراتب ماورایی را از انسان سلب می کند.