طراحی ساختمان های اقامتی-گردشگری با توجه به شرایط محیطی جزایر مرجانی ایران؛ نمونه مورد مطالعه جزیره هندورابی

توسعه گردشگری در ایران بدون توجه به میراث زیست بومی و پاسخگویی معماری به شرایط محیطی انجام می شود. توسعه پایدار گردشگری ساحلی در جزایر مرجانی، نیازمند رعایت ملاحظات زیست محیطی، کاهش هزینه ها در تامین انرژی و ایجاد شرایط آسایش برای افراد است.

چگونه می توان با در نظر گیری عوامل تاثیر گذار نظیر فرم، محل و جهت قرارگیری ساختمان، تعبیه سایبان، رنگ بنا، جنس دیوار های پیرامونی و نحوه زون بندی فضاهای داخلی، گامی موثر در انطباق با اقلیم گرم و مرطوب، افزایش کارایی انرژی، و کاهش تاثیرات نامناسب سوخت های فسیلی برداشت؟

از آنجا که در توسعه کالبدی سواحل گردشگرپذیر، ساختمان ها، بیشترین مصرف کننده انرژی و نیز تولید کننده زباله، فاضلاب و آلودگی های محیطی هستند، ارایه راهکارهای مناسب در جهت اصلاح الگوی مصرف و کاهش آلایندگی ضروری می باشد. عدم توجه به حساسیت زیست محیطی این جزایر آسیب های جبران ناپذیری به اکوسیستم دریا - خشکی وارد می کند. در این پژوهش با بررسی زیست بوم جزیره مرجانی هندورابی و توجه به پارامترهای اقلیمی و محیطی آن، الگویی بهینه برای طراحی و یا بهسازی ساختمان های اقامتی - گردشگری با رویکرد به کارگیری روش غیرفعال و در جهت کاهش بار سرمایش، هزینه های انرژی مصرفی و میزان آلاینده های ناشی از تولید برق ارایه شده است.

بر اساس تحلیل زیست اقلیمی و انرژی، و نیز رابطه ساختمان و محیط بر اساس مشاهدات میدانی و شبیه سازی بوده است. با استفاده از نرم افزار تحلیل گر محیطیDesign Builder در شرایط غیر پویا، میزان نیاز به انرژی در داخل و خارج بررسی و تحلیل می گردد.

نتیجه این پژوهش نشان داد که توجه به جداره خارجی و الحاق عناصر معماری-همساز با اقلیم- به ساختمان های موجود می تواند بخش مهمی از میزان انرژی مورد نیاز را از طریق تعامل با محیط تامین و مقادیر آن را کاهش دهد. تحلیل داده ها از مدل ایجاد شده نشان داد که روش های به کارگیری سایبان های ترکیبی افقی و عمودی، ایجاد حفاظ های تهویه پذیر بر روی پنجره ها، رواق های پیوسته، مصالح سبک، عایق های همگن و پلیمری، بهره گیری از آترویم و چرخش به سمت بادهای ساحلی تا 75 کیلووات ساعت بر متربع در سال از هزینه تولید انرژی و بار سرمایشی ساختمان می کاهد. همچنین اعمال راهبردهای زیست محیطی در طراحی معماری به طور مستقیم منجر به کاهش تولید گازهای گلخانه ای تا 126 تن در سال می گردد.