نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان

هدف از این پژوهش، نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان می باشد. در عقود به نص ماده 191 قانون مدنی، عقد ایجاد می شود به قصد انشاء، انشاء در برابر اخبار است و مقصود این است که موضوع اراده باید مسبب اثر حقوقی شود و نحوه اعلان، موثر در مقام نیست و از هر گونه ای که اعلان باطنی اعلام شود و مقصود حاصل شود، وافی می باشد.

روش شناسی:

 تحقیق حاضر با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است.

بعضی از حقوقدانان اعلام اراده را در ایقاعات به جز مواردی که مشخص است، موثر نمی دانند به خاطر یک طرفه بودن ایقاعات و برخی دیگر حکم ماده 191 قانون مدنی را در ایقاعات به خاطر روابط انسانها در اجتماع و پیوسته بودن باطن آنها قبول کرده اند. به نظر می رسد با توجه به این که فقه امامیه ماده 191 را در عقود لازم دانسته، اعلان اراده در ایقاعات هم به عنوان شرط وقوع لازم است. راهکاری که می توان ارایه کرد این است که اگر قانون گذار در انشاء ایقاعات نیز، مانند عقود، اعلان اراده را مصوب کند، خلاء ها و کاستی های اعلان اراده در ایقاعات برطرف خواهد شد. در اعمال حقوقی انگلستان، چه عقود و چه ایقاعات اعلام اراده شرط وقوع اعمال حقوقی است.