اثربخشی «واقعیت درمانی» بر بی میلی زناشویی و بهزیستی روانشناختی زنان متاهل

پایداری ازدواج نیازمند آگاهی از تاثیر انتخاب های خود است. "واقعیت درمانی" می تواند در کاهش بی میلی زناشویی موثر باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی "واقعیت درمانی" بر بی میلی زناشویی و بهزیستی روانشناختی زنان متاهل بود. 

روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمام زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز خدمات مشاوره و روانشناختی مهرانا در سال 1399-1398 بود. از میان  آن ها 30 تن به روش در دسترس انتخاب شدند. با گمارش تصادفی ساده به روش قرعه کشی و همگن سازی سن در 2 گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس بی میلی زناشویی" (Marital Disaffection Scale) و "مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف- نسخه تجدیدنظر شده" (Ryff Psychological Well-Being Scale-Revised Form) بود. روایی ابزارها و بسته آموزشی با استفاده از روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. "واقعیت درمانی" برای گروه مداخله در 8 جلسه انجام شد. داده ها در نرم افزار  اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.

"واقعیت درمانی" بر زیرمقیاس های بی میلی جسمی (001/0=P، 026/170=F)، بی میلی هیجانی (001/0=P، 657/225=F) و بی میلی روانی (001/0=P، 719/46=F) اثر کاهنده داشت. "واقعیت درمانی" با زیرمقیاس های تسلط بر محیط (001/0=P، 25/43=F)، پذیرش خود (001/0=P، 60/43=F)، رابطه مثبت (001/0=P، 80/36=F)، هدف در زندگی (001/0=P، 21/39=F)، رشد شخصی (001/0=P، 32/150=F) و خودمختاری (001/0=P، 21/62=F) اثر افزاینده داشت. 

"واقعیت درمانی" سبب کاهش زیرمقیاس های بی میلی زناشویی و افزایش بهزیستی روانشناختی زنان متاهل شد. پیشنهاد می شود که در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی، " واقعیت درمانی" برای زوجین متعارض ارایه شود.