ناسازگاری هستی و زمان در نظریه حال باوری

از جمله نظریاتی که در رابطه زمان و وجود مطرح است، نظریه حال باوری است. حال باوران معتقدند که اولا تنها اشیایی که در زمان حال قرار دارند؛ موجودند و سایر اشیاء موجود نیستند. ثانیا موجودیت اشیاء مطلق و نامقید است. آن ها نظریات رقیب مانند جاودانگی، امکان باوری و آینده ممنوع را در این رابطه به چالش می کشند. حال باوران برای واقعیت داشتن همه هویات وجودی نظیر سقراط که در گذشته بوده و سال 3000 که در آینده خواهد بود، توجیه مناسبی ندارند. هم چنین، وفق حال باوری نمی توان از ارتباط برخی هویات غیرزمان مند مانند «آبراهام لینکن بلندتر از ناپلیون بناپارت است.» و صدق سازهای آن ها سخن گفت. از این رو، در این نوشتار، به روش تحلیل فلسفی با تاکید بر رابطه زمان و وجود نخست؛ براهین حال باوران که شامل شهود، تجربه، پیش بینی، تیغ اکام و نسبیت گرایی است، استخراج شده با بازسازی براهین مخالفین نشان داده شده است که حال باوران با وجود مفهوم سازی جدید از زمان مطلق و طرح حال باوری بدیل که قایل به نوعی زمان مطلق از نوع (B-theory) است و فروکاستن حال باوری قوی به نوع ضعیف آن، به دلیل گذرا بودن زمان، عدول از اصول اولیه خود در باور به زمان از نوع (A-theory)  و قایل بودن به وجود هویات غیرزمان مند از جمله کلیات در حل مسئله تغییر در ارتباط با نسبت های موقت زمانی، ارجاع گزاره ای و صدق سازها ناکام مانده اند.