رتبه بندی و مقایسه نسبی مناطق کلانشهر اهواز از منظر شاخص های در دسترس رشد هوشمند شهری

رشد هوشمند شهری، الگویی جامع نگر بوده، که  سعی در هدایت رشد شهر ها با کمترین عواقب منفی دارد. پژوهش حاضر نیز با هدف سنجش وضعیت کنونی کلانشهر اهواز به لحاظ تناسب با شاخص های در دسترس رشد هوشمند شهری انجام یافته است.

پژوهش پیش رو، از نوع کاربردی است که با رویکردی کمی- تحلیلی انجام یافته است. جامعه آماری پژوهش مناطق کلانشهر اهواز می باشد؛ که داده های مربوط به شاخص های 54 گانه رشد هوشمند شهری در مقیاس این مناطق و در چهارچوب 4 شاخص کالبدی- کاربری اراضی، اجتماعی- اقتصادی، دسترسی- حمل و نقل و زیست محیطی با استفاده از ترکیبی از آزمون های شاپیرو- دیلک، کولموگروف- اسمیرنف و t تک نمونه ای؛ و نیز ضریب پراکندگی و روش ویکور تجزیه و تحلیل گردیدند.

رشد انجام یافته در کلانشهر اهواز رشدی هوشمند نبوده است و مابین مناطق و نیز شاخص ها در این کلانشهر تفاوت وجود دارد. در ارتباط با تناسب مناطق کلانشهر اهواز با شاخص های رشد هوشمند شهری نیز، در شاخص کالبدی، منطقه 7 اول و منطقه 8 آخر؛ در شاخص اجتماعی- اقتصادی، منطقه 2 اول و منطقه 6 آخر؛ در شاخص دسترسی- حمل و نقل، منطقه 4 اول و منطقه 6 آخر؛ در شاخص زیست محیطی، منطقه 4 اول و منطقه 6 آخر و در شاخص تلفیقی، منطقه 4 اول و منطقه 6 آخر می باشد. همچنین وضعیت شاخص زیست محیطی نسبت به سایر شاخصها نامناسب تر می باشد. هر چند سایر شاخصها نیز دارای وضعیت مناسبی نیست.

منطقه 6، و در میان شاخص های رشد هوشمند شهری، شاخص زیست محیطی نامناسب ترین وضعیت را دارا می باشند. همچنین شاخص دسترسی- حمل و  نقل بیشترین اثر را بر کاهش فاصله بین مناطق خواهد داشت، لذا ارتقاء این سه می باید در اولویت باشد.