تاثیر کاهش بار تمرین و شرایط هیپوباریک هایپوکسی متعاقب تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح HIF-1α و میزان آپوپتوز برونش و برونشیول بافت ریه رت های نر ویستار

دست یابی اوج و حفظ عملکرد ورزشی برای ورزشکاران حایز اهمیت است، تیپر و قرارگیری در شرایط محیطی راهبردی برای رسیدن به این هدف است. اما آسیب های داخلی همچون بافت ریه در این شرایط کمتر موردتوجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر برسی تاثیر کاهش بار تمرین و شرایط هیپوباریک هایپوکسی متعاقب تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح HIF-1α و میزان آپوپتوز برونش وبرونشیول بافت ریه رت های نر ویستار بود.

ازاین رو نمونه های پژوهش حاضر، 30 سر رت نر ویستار (6 سر کنترل، 24 سر تجربی)، سالم (4 هفته ای با میانگین وزنی 9±72 گرم) بود. گروه تجربی پس از 6 هفته تمرین تناوبی به چهار گروه تمرین اینتروال، تیپر، هیپوباریک هایپوکسی و تیپر هایپوکسی تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت سه هفته با ادامه تمرین اینتروال، تیپر و شرایط هایپوکسی به اجرای تمرین تناوبی پرداختند. جهت اندازه گیری میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول، بافت ریه خارج و موردسنجش قرار گرفت. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه ارزیابی شد.

قرار گیری در شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش معنی داری در میزان HIF-1α، آپوپتوز برونش و برونشیول ریه (05/0≥P)، همچنین تیپر در مقایسه با شرایط هیپوباریک هایپوکسی با کاهش معنی داری (05/0≥P) در میزان HIF-1α، آپوپتوز برونش و برونشیول بافت ریه همراه بود.

بنابراین شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه همراه است که به کارگیری تیپر می تواند به عنوان روشی در کاهش HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه ناشی از تمرین اینتروال فزاینده و شرایط محیطی موثر باشد.