بررسی عوامل موثر بر ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه در ناحیه پاپیلاری و ماکولا با استفاده از دستگاه OCT

ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه عامل مهمی در تشخیص به موقع اختلالات عملکرد سگمان خلفی چشم، ارزیابی اثر درمان و پیشرفت بیماری محسوب می شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه ضخامت شبکیه در ناحیه ماکولا و اطراف پاپیلاری در مردان و زنان و عیوب انکساری مختلف و تعیین عوامل موثر بر این ضخامت بود.

مطالعه مقطعی حاضر بر روی 58 فرد (116 چشم) سالم که برای جراحی عیوب انکساری به کلینیک چشم توس مشهد در سال 2014 مراجعه کرده بودند و همراهان آن ها انجام شد. برای اندازه گیری ضخامت شبکیه از دستگاه توموگرافی انسجام نوری (OCT) استفاده گردید. اطلاعات با استفاده از روش های آمار توصیفی، آزمون تی، تحلیل واریانس یک طرفه و مدل رگرسیون چندگانه مورد تحلیل قرار گرفتند. مقادیر P کمتر از 5درصد به عنوان سطح معناداری در نظر گرفته شد.

میانگین سن شرکت کنندگان 42/0 ± 02/26 سال بود. میانگین متغیرهای اکی والان اسفر برابر با 36/0 ± 06/2- دیوپتر، طول محوری 14/0 ± 89/23 میلی متر، متوسط ضخامت اطراف ناحیه پاپیلاری 94/0 ± 91/89 میکرومتر، متوسط ضخامت ناحیه ماکولا 84/1 ± 68/274 میکرومتر و حجم کل ماکولا 07/0 ± 89/9 میلی متر مکعب برآورد شدند. نتایج نشان دادند که متغیرهای طول محوری و جنس دو عامل مهم در تعیین ضخامت ماکولا هستند. همچنین طول محوری ارتباط معناداری با ضخامت ناحیه پاپیلاری داشت (05/0 > P).

اندازه گیری ضخامت شبکیه بدون در نظر گرفتن نوع عیب انکساری می تواند منجر به سوگیری در تشخیص بیماری شود. از نتایج این مطالعه می توان برای افزایش دقت ارزیابی بیماری های چشمی استفاده کرد.