کارکرد مفاخره سرایانه شخصیت های شعر عربی در مدیحه های منوچهری

مقاله حاضر، سبک شخصی منوچهری دامغانی (398- 432ق) در مدیحه و مفاخره سرایی را بررسی می کند. منوچهری با هنر شاعری و تسلط بر زبان و ادبیات عربی، مدیحه ها و مفاخره های متفاوتی سروده و بر همین اساس، قصاید وی به طور خاصی در بین هم عصران او متمایز شده است. نگارندگان با روش کیفی و شیوه توصیفی- تحلیلی مبتنی بر اشعار منوچهری با پاسخ به این پرسش ها که بین مدیحه سرایی و فخریه سرایی در شعر منوچهری چه ارتباطی وجود دارد؟ منوچهری در مدیحه ها و مفاخر ه های خود چه شگردهای نوینی را به کار بسته و از این نظر با معاصران خود چه تفاوت هایی دارد؟ و چه عواملی موجب به کارگیری این طرز نو در این گونه های شعری وی شده است؟ می کوشند پس از تبیین مولفه های سبک شخصی منوچهری در مدیحه سرایی و مفاخره سرایی، استدلال کنند شگردهای نوین وی در مدح و فخر از یک سو، تحت تاثیر دانش او در ادبیات عربی و از سوی دیگر، نمونه برترانگاری زبان و شعر عربی و شخصیت های شهره آن است. همچنین نویسندگان استنتاج می کنند که منوچهری افزون بر اینکه عربی دانی خود را ابزاری برای اظهار فضل و راهکاری برای رقیب ستیزی قرار داده، با به کارگیری شخصیت های معروف ادبیات عربی، تضمین اشعار و به کارگیری مضامین و تصاویر شعری ایشان، ضمن ستایش ممدوح، آگاهانه و در عین حال با ظرافت خاص، مدیحه های خود را با مفاخره درآمیخته و خودستایی نیز کرده است و بدین ترتیب، طرزی نو در مدیحه و مفاخره سرایی پدید آورده که می توان این طرز نو را سبک شخصی وی شمرد.