نقش تعلل ورزی و کنترل عواطف در پیش بینی واکنش پذیری بین فردی سالمندان

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش تعللورزی و کنترل عواطف در پیش بینی واکنش پذیری بین فردی بود.

این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی سالمندان بازنشسته شهر ساری در سال 1392 است که از بین آنها نمونه ای به حجم 220 نفر (114 زن و 106 مرد) با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری داده ها از  مقیاس تعلل ورزی عمومی، مقیاس کنترل عواطف و شاخص واکنش پذیری بین فردی استفاده شد.

نتایج نشان داد که تعللورزی (33- =r)، کنترل عواطف (53 =r)، اضطراب (42 =r) و عاطفه مثبت (25 =r) با واکنش پذیری بین فردی همبستگی معنادار دارد. نتایج آزمون تحلیل رگرسیون نشان داد که افسردگی، اضطراب و تعللورزی میتوانند تغییرات مربوط به دیدگاهگیری را به طور معناداری پیشبینی کنند. همچنین اضطراب و عاطفه مثبت میتوانند به طور معناداری تخیل را پیشبینی کنند؛ خشم به طور منفی و اضطراب به طور مثبت میتوانند توجه همدلانه را پیشبینی کند؛ همچنین خشم قادر است پریشانی شخصی را به طور مثبت پیشبینی کند. در مجموع اضطراب، عاطفه مثبت و تعللورزی میتوانند 28 درصد از واریانس واکنش پذیری بین فردی سالمندان را تبیین کنند.

میتوان از طریق آموزش کنترل عواطف و آموزش راهبردهای مقابله با تعللورزی به بهبود روابط بین فردی سالمندان و متعاقب آن کیفیت زندگی و سلامت آنها کمک کند.