اثر محافظتی تمرین تناوبی با شدت های مختلف و مکمل آلفا لیپوئیک اسید بر پروتئین Nav1.3 عضله نعلی موش های دیابتی

دیابت یک بیماری متابولیکی شایع است که منجر به نوروپاتی محیطی می شود. آسیب نورون های محیطی باعث افزایش پروتئین کانال سدیمیNav1.3 می شود. تمرین ورزشی اثر مفیدی بر دیابت و نوروپاتی محیطی دارد. از طرفی، آلفالیپوییک اسید یک آنتی-اکسیدان بیولوژیکی قوی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر شدت های مختلف تمرین و آلفالیپوییک اسید بر بیان کانال سدیمی Nav1.3 عضله نعلی موش های دیابتی بود.

در این مطالعه تجربی ، 35 سر موش نر نژاد ویستار به طور تصادفی به هفت گروه: کنترل سالم، دیابتی، دیابتی مکمل، دیابتی تمرین شدید، دیابتی تمرین متوسط، دیابتی تمرین شدید + مکمل، دیابتی تمرین متوسط + مکمل تقسیم شدند. موش های صحرایی با تزریق استرپتوزوسین به صورت درون صفاقی، دیابتی شدند. پروتکل تمرین تناوبی متوسط و شدید به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شد. آلفالیپوییک اسید به مقدار mg/kg20 در روز به صورت گاواژ به موش ها داده شد. بیان پروتئین Nav1.3 با روش ایمونوهیستوشیمی اندازه گیری گردید. عملیات آماری با نرم افزار SPSS version 16 انجام گرفت. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و توکی برای تحلیل اطلاعات استفاده شد.

دیابت منجر به افزایش بیان Nav1.3 عضله نعلی نسبت به گروه سالم شد (0/0001>P). تمرین شدید (0/0015=P)، تمرین متوسط (0/0056=P)، تمرین شدید + مکمل (0/0001>P) و تمرین متوسط+مکمل (0/0001>P) سطح NaV1.3 را به طور معنی داری نسبت به گروه دیایت کاهش دادند.

 تمرین تناوبی شدید و متوسط می تواند بیان Nav1.3 عضله نعلی موش های دیابتی را کاهش دهد. ترکیب مکمل آلفالیپوییک اسید با تمرین ورزشی در کاهش نوروپاتی محیطی موثرتر است.