تحلیل روایت شناختی فرایند تحول گفتمان پویای رمان کولی کنار آتش اثر منیرو روانی پور برپایه رویکرد نشانه- معناشناسی

در تکوین تحلیل روایی، سه مرحله را در پیشینه روایت شناسی می توان برشمرد: ریخت شناسی ولادیمیر پراپ، منطق روایت های ممکن کلود برمون و معناشناسی روایی گرمس که خاستگاه آن مکتب پاریس است و با نشانه شناسی درهم آمیخت و به نشانه معناشناسی انجامید .نشانه معناشناسی گفتمانی و روایی برایند نشانه شناسی ساختارگرای سوسوری و پی یرسی و نشانه شناسی پساساختارگراست. نشانه معناشناسی متن روایی را مجموعه ای منسجم و معنادار می داند که جریانی جهت دار در آن وجود دارد و ساختار چنین متن هایی ایستایی متن را به پویایی با ویژگی های هویتی، ادراکی، ارزشی و کنشی تبدیل می کند. در این مقاله می کوشیم با روش تحلیلی توصیفی، روش استدلال استقرایی و روش کیفی در تحلیل داده ها، به بررسی روایت شناختی فرایند تحول در گفتمان پویای رمان کولی کنار آتش و تحلیل زنجیره های معنایی این تحول همچون عوامل درون کلامی و برون کلامی، بعد عملی، پویایی، مکانی و زمانی کلام، ارتباط کنشی و سرانجام نقش افعال موثر در این رمان بپردازیم. از نتایج پژوهش این است که در رمان کولی کنار آتش، کنشگر در توانشی عاطفی قرار می گیرد و در چارچوب فرایند گفتمان روایی به مرحله شوش وارد می شود و مولفه های گفتمانی این رمان گاه باعث می شود متن از سطح نشانه معناشناسی روایی به سطح نشانه معناشناسی گفتمانی تبدیل شود.