ارزیابی اثرات بازدارندگی نانوذرات کیتوزان و اکسید روی، بر بیان مراحل مختلف ژن های حدت باکتری سودوموناس آئروژینوزا جدا شده ازبیماران دچار سوختگی و ATCC27853

  ارتباط بین سلولی (کروم سنسینگ) و ژ ن های بیماری زا در به وجود آوردن عفونت شدید سودوموناس آیروژینوزا نقش دارند. در مطالعه حاضر، تاثیر نانوذرات کیتوزان(CS) و اکسید روی(ZnO-NPs) بر سطح بیان ژن های lasI ، exoS و toxA در طول مراحل رشد (تاخیری، نمایی و سکون) باکتری مطالعه شد.

 نانوذره کیتوزان و اکسید روی به ترتیب با روش ژله ای شدن یونی و اولتراسونیک سنتز شدند. نمونه های بالینی از بیماران مبتلا به عفونت زخم در سال های 1397-1398 جمع آوری شد و شناسایی اولیه سودوموناس آیروژینوزا به وسیله آزمایش های بیوشیمیایی استاندارد و ژن 16S rDNA انجام شده است. تشخیص ژن های ویرولانس (lasI، exoS و toxA) توسط PCR انجام شد. در نهایت، qRT-PCR برای تشخیص سطح بیان ژن های مرتبط با QS و ویرولانس در نمونه های رشد یافته در محیط حاوی غلظت های مختلف مهارکنندگی رشد نانوذره کیتوزان و اکسید روی انجام شد و داده ها از نظر آماری تجزیه و تحلیل شدند.

  نانوذره کیتوزان و اکسید روی با اندازه ذرات متوسط 20 و 40 نانومتر با موفقیت تهیه شدند. میزان شیوع ژن های ویرولانس در بین تمام جدا شده های بالینی ناشی از بیماران سوختگی به شرح زیر بود.toxA (100%)، exoS (88%) و lasI (56%). مقدار MIC کیتوزان برابر 0/5 میلی گرم در میلی لیتر بود که 8 برابر کمتر از نانوذره اکسید روی (4 میلی گرم/میلی لیتر) است. تجزیه و تحلیل qRT-PCR نشان داد که نانوذره کیتوزان و اکسید روی بیانlasI ، exoS و toxA را در ایزوله بالینی P aeruginosa در مرحله رشد لگاریتمی در مقایسه با سایر مراحل رشد کاهش می دهند. سویه های+ toxA+/exoS+/lasI الگوهای مشابهی از تغییرات بیان ژن را در پاسخ به هر دو نانوذره در همه مراحل رشد نشان دادند. بیان ژن toxA در مراحل رشد لگاریتمی و ثابت ATCC27853 تحت درمان با نانوذره کیتوزان و اکسید روی کاهش یافت.

  نتایج به دست آمده از این مطالعه درک بهتری ازتغییرات بیان ژن های مربوط به ویرولانس باکتری سودوموناس آیروژینوزا در مدت درمان با نانوذرات در مراحل مختلف رشد باکتری را ایجاد می کند و مقدار تاثیز نانوذرات کیتوزان و روی را نشان داد.