الگوی ساختاری پیش بینی اندیشه پردازی خودکشی براساس صفات پنج عاملی شخصیت با واسطه گری احساس گناه

خودکشی یکی از نگرانی های عمده بهداشت عمومی در سراسر جهان است؛ بنابراین لزوم ارزیابی گسترده و فراگیر عوامل خطر خودکشی احساس می شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین برازش الگوی ساختاری پیش بینی اندیشه پردازی خودکشی براساس صفات پنج عاملی شخصیت با واسطه گری احساس گناه بود.

 روش پژوهش، توصیفی از نوع الگویابی معادله های ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش تمام شهروندان شهر کرج به تعداد درمجموع 1973470 نفر بودند که از میان آن ها به روش نمونه گیری تصادفی دومرحله ای و داوطلبانه 550 نفر از مراکز تفریحی، فرهنگی و هنری انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه پنج عاملی نیو (کاستا و مک ری، 1989)، پرسشنامه احساس گناه (کوگلر و جونز، 1992) و پرسشنامه اندیشه پردازی خودکشی بک (بک و همکاران، 1979) بود. برای تحلیل داده ها از روش الگویابی معادله های ساختاری، نرم افزار AMOS و سطح معناداری 0٫05 استفاده شد.

نتایج نشان داد ضریب مسیر کل بین روان رنجورخویی با اندیشه پردازی خودکشی مثبت و معنادار بود (0٫001>p، 0٫258=β)؛ همچنین ضریب مسیر کل بین توافق پذیری (0٫003=p، 0٫116-=β) و وظیفه شناسی شخصیت (0٫001>p، 0٫185-=β) با اندیشه پردازی خودکشی منفی و معنادار بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین روان رنجورخویی با اندیشه پردازی خودکشی مثبت و معنادار بود (0٫049=p، 0٫040=β) و ضریب مسیر غیرمستقیم بین برون گرایی و اندیشه پردازی خودکشی منفی و معنادار بود (0٫032=p، 0٫057-=β)؛ همچنین همه شاخص های برازندگی از برازش مطلوب الگو با داده های گردآوری شده حمایت کردند (9٫98=df/2x، 0٫982=CFI، 0٫995=GFI، 0٫965=AGFI، 0٫044=RMSEA).

نتایج پژوهش حاضر نشان داد، احساس گناه روابط بین روان رنجورخویی و برون گرایی را با اندیشه پردازی خودکشی واسطه گری می کند.