اثربخشی معنا درمانی هوتزل بر دلزدگی زناشویی، خودمهرورزی و بی آلایشی زناشویی در افراد معتاد

 اعتیاد به مواد مخدر و روان گردان از چالش های بسیار مهم امروز نظام بهداشت و سلامت جهان و بالتبع کشور ما ایران است. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی معنادرمانی هوتزل به شیوه گروهی بر دلزدگی زناشویی، خودمهرورزی و بی آلایشی زناشویی افراد معتاد بود.

این مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش را معتادان مرکز متادون درمانی ترک اعتیاد شهرستان قروه (نیکو سلامت) در سال 1397 تشکیل دادند. از بین آن ها 24 نفر به روش دردسترس انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه (هر گروه 12 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش یازده جلسه نوددقیقه ای معنادرمانی هوتزل (2002) به شیوه گروهی را دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه هیچ گونه آموزشی ارایه نشد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996)، مقیاس خودمهرورزی (نف، 2003) و مقیاس بی آلایشی زناشویی (واکر و تامپسون، 1983) استفاده شد. به منظور تحلیل داده ها روش کوواریانس تک متغیری به کار رفت. تحلیل آماری با نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح معناداری 0٫05 انجام شد.

نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیش آزمون تفاوت معناداری در متغیرهای دلزدگی زناشویی، خودمهرورزی و بی آلایشی زناشویی بین گروه آزمایش و گروه گواه در پس آزمون وجود داشت (0٫001>p). مجذور اتای متغیرهای دلزدگی زناشویی، خودمهرورزی و بی آلایشی زناشویی به ترتیب 0٫68، 0٫65 و 0٫64 بود.

براساس یافته های پژوهش نتیجه گیری می شود که معنادرمانی گروهی بر کاهش دلزدگی زناشویی و افزایش بی آلایشی زناشویی و خودمهرورزی در افراد معتاد موثر است.