مقایسه اثربخشی مداخله زوج درمانی رفتاری التقاطی و تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ناکامی و رضایت زناشویی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری نورودژنراتیو پیش رونده است. برخورداری از رضایت زناشویی شاخصی مهم در پیش آگهی مطلوب درمانی در اختلالات عصب روان شناختی پیش رونده همچون مولتیپل اسکلروزیس می باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری التقاطی و درمان تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ناکامی ورضایت زناشویی زنان مبتلا به  مولتیپل اسکلروزیس بود.

در یک کارآزمایی مقدماتی تصادفی، 42 بیمار زن مبتلا به  مولتیپل اسکلروزیس به همراه همسران شان، با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از روش تصادفی سازی بلوکی در قالب دو گروه درمانی و یک گروه کنترل تخصیص یافتند. دو گروه درمانی به مدت 10 جلسه هفتگی هر یک تحت یکی از درمان های زوج درمانی رفتاری التقاطی و تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. پرسشنامه تحمل ناکامی و رضایت زناشویی در سه برهه زمانی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون واریانس طرح اندازه گیری های مکرر دو طرفه تحلیل شد.

نتایج اولیه نشان داد که هر دو درمان نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر شاخص رضایت زناشویی بیماران ایفا نمودند که تا مرحله پیگیری سه ماهه پایدار ماند (05/0>all p’s). علاوه براین، نتایج ثانویه نشان داد که تفاوت معناداری بین اثربخشی دو درمان وجود ندارد (05/0<p).

یافته های این مطالعه می تواند در طرح ریزی چشم انداز مداخلات درمانی در بیماران مبتلا به اختلالات نورودژنراتیو با کاربست های بالینی همراه باشد.