اثر تمرین بازتوانی قلبی به دو شکل تداومی و تناوبی بر هموسیستئین، پپتید دهلیزی دفع کننده سدیم سرمی و ظرفیت عملکردی در بیماران قلبی بعد از عمل پیوند عروق کرونر

هدف تحقیق حاضر،  بررسی اثر تمرین بازتوانی قلبی به دو شکل تداومی و تناوبی بر ظرفیت عملکردی، هموسیستیین و پپتید دهلیزی دفع کننده سدیم سرمی در بیماران قلبی بعد از عمل پیوند عروق کرونر می باشد.

30 بیمار در سه گروه تمرین تداومی، تناوبی و کنترل قرار گرفتند. افراد با توجه به گروه شان به مدت 8 هفته تمرین نموده و قبل و بعد از اجرای تمرین، آزمون های خون گیری برای سنجش هموسیستیین و پپتید دهلیزی دفع کننده سدیم (ANP) استفاده شد. همچنین، ظرفیت عملکردی آزمودنی ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس ترکیبی و در صورت تفاوت، جهت تعیین محل تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزارSpss  نسخه 20 انجام شد.

هموسیستیین سرم پس از 8 هفته تمرین در گروه تداومی کاهش یافت، در گروه تناوبی نیز این کاهش معنی دار بود که این کاهش در گروه تمرین تناوبی بیش از تمرین تداومی بود. اجرای تمرینات تداومی منجربه کاهش معنی دار ANP گردید. همچنین، تمرین تناوبی سبب کاهش معنی دار ANP شد، بین دو گروه تناوبی و تداومی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بهبود ظرفیت عملکردی در گروه تداومی و تناوبی معنی دار بود، افزایش ظرفیت عملکردی در گروه تمرین تناوبی بیش از تمرین تداومی بود.

نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرین تناوبی ظرفیت عملکردی بیماران CABG را افزایش داد، از سوی دیگر سبب کاهش هموسیستیین و ANP سرمی شد. احتمالا تمرین تناوبی همانند تمرین تداومی می تواند به عنوان تمرینی ایمن در برنامه بازتوانی قلبی این بیماران مورد استفاده قرارگیرد.