مقایسه خودانگیختگی از دیدگاه قرآن و روانشناسی

انگیزش درونی یا خودانگیختگی از نیازهای روان شناختی و تلاش های مبتنی بر  فطرت در جهت رشد، حاصل می شود. وقتی افراد به صورت درونی، با انگیزه باشند به خاطر علاقه و لذتی که از چالش درونی  خود می برند،  اقدام به فعالیت های  خاص می کنند و بر اساس این انگیزه  رفتار می نمایند. لذا هدف از این تعیین و مقایسه خودانگیختگی از دیدگاه  قرآن و روانشناسی بود.

برای انجام این مطالعه توصیفی تحلیلی، با روش کتابخانه ای در سال 1399 انجام شد. این مطالعه با استفاده از دیدگاه های مشاوره ای قرآن پژوهان و روانشناسان به تطبیق و تدوین  مباحث  پرداخته است.

انگیزش درونی خلاقیت را افزایش می دهد، فرد زمانی خیلی خلاق می شود که احساس کند عمدتا به وسیله علاقه، خشنودی، رضایت و چالش خود تکلیف دارد نه با  فشارهای بیرونی.  از آنجایی که جامعه ایده آل و پیشرو جامعه ای است که در آن افراد در هر جایگاهی دارای انگیزش های درونی برای انجام مسئولیت های خود  می باشند، اهمیت توجه به خودانگیختگی در افراد روشن می گردد.

نتایج  نشان می دهد که هر دو حوزه قرآن و روانشناسی بر انگیزش درونی تاکید داشته است، هرچند در حوزه روانشناسی عوامل مادی و فیزیولوژیکی و شاخص های قابل اندازه گیری زیر بنای بحث انگیزش می باشد. در روانشناسی مفهوم خودانگیختگی به صورت مفاهیم و سازه های اختصاصی از قبیل؛ انگیزش، انگیزه، نیاز، محرک و  هدف به کار رفته است.