تاثیر تمرین هوازی تداومی بر عوامل آنژیوژنیک و آنژیواستاتیکی سرم موش های نر مبتلا به مدل القایی سکته قلبی حاد در بیماری عروق کرونر

تمرین هوازی تا حدودی اختلال عملکرد اندوتلیال را در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر اصلاح می‌کند اما کارآمدترین شکل تمرین هنوز هم مشخص نیست. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تداومی بر عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) به عنوان یک عامل آنژیوژنیک و اندوستاتین (ES) به عنوان عامل آنژیواستاتیکی سرم در موش‌های نر مبتلا به بیماری عروق کرونر است.

پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. آزمودنی‌های تحقیق 30 سر موش نر ویستار سالم دو ماهه بودند که به سه گروه تمرین، گروه کنترل بیمار و کنترل سالم تقسیم شدند. پس از بیمار کردن 20 سر از موش‌ها به ‌وسیله دارو ایزوپروترنول، 10 سر موش گروه تمرین تجربی به مدت 8 هفته با شدت 50% در جلسه اول تا شدت 78% در جلسه آخر روی تردمیل تمرین هوازی تداومی انجام دادند و گروه کنترل بیمار (10=n) و گروه کنترل سالم (10=n) هیچ تمرینی انجام ندادند. 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، جهت اندازه گیری شاخص‌های VEGF و ES سرم، از آزمودنی‌ها خون‌گیری شد و از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه با آزمون تعقیبی شفه برای مقایسه میانگین‌ متغیرها بین گروه‌ها استفاده شد.

نتایج نشان داد تمرین هوازی تداومی توانسته VEGF خون موش‌های مبتلا به بیماری عروق کرونری را نسبت به گروه‌های کنترل افزایش دهد (01/0≥P)، در حالی که در میزان اندوستاتین گروه تمرین با گروه‌های کنترل تفاوتی مشاهده نشد (05/0˃P).

به نظر می‌رسد تمرین‌ هوازی تداومی می‌تواند در توان‌بخشی بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر استفاده شود و در فرآیند آنژیوژنز موثر واقع شود.