ارتباط بین بیماری مزمن کلیه و سندرم پای بی قرار و عوامل موثر در آن: مطالعه مورد-شاهدی

سندرم پای بی قرار، نوعی اختلال عصبی است که در آن افراد به خصوص هنگام شب در اندام احساس ناراحتی می کنند و نیاز به حرکت دادن پاها دارند. این وضعیت با استراحت بدتر می شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی سندرم پای بی قرار در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی است. در این مطالعه مورد شاهدی ، 180 بیمار مبتلا به بیماری مزمن کلیه (90 بیمار همودیالیزی و 90 بیمار غیر دیالیزی) که به کلینیک نفرولوژی و بخش دیالیز بیمارستان امام رضا(ع) تبریز مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. داده‌ها براساس معیارهای انجمن بین‌المللی مطالعه سندرم پای بی قرار، از طریق معاینه بالینی و فرم پرسشنامه جمع‌آوری شدند. داده‌ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل آماری شدند. از بین 180 بیمار مورد مطالعه، 92 نفر (51/7 درصد) مرد و 88 نفر (48/3 درصد) زن بودند. میانگین سنی بیماران 17/2±60/4 سال بود. 90 بیمار غیر دیالیزی و 90 بیمار همودیالیزی بررسی شدند. از بین تمام بیماران همودیالیزی مورد مطالعه، 33 بیمار (37 درصد) و در بین بیماران غیر دیالیزی فقط 16 بیمار (18 درصد) سندرم پای بی قرار داشتند. فراوانی سندرم پای بی قرار در بیماران تحت همودیالیز به طور قابل توجهی بیشتر است (P=0/001). همچنین در مورد فراوانی سندرم پای بی قرار در بیماران مرد (77 درصد) نسبت به زنان (23 درصد) تفاوت معنی‌داری وجود دارد (P=0/001). نتایج نشان داد که درصد قابل توجهی (27 درصد) از بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی از سندرم پای بی‌قرار رنج می‌برند و بیماران همودیالیزی بیشتر درگیر این بیماری هستند که به اهمیت بیشتری نیاز دارد. همچنین براساس یافته های ما در این مطالعه، احتمال بروز سندرم پاهای بی قرار در مردان بیش از زنان است.