تاثیر فعالیت ورزشی هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون IGF-1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD

هورمون IGF-1 در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و NAFLD کاهش می یابد. تاثیر فعالیت ورزشی بر این هورمون به پژوهش های بیشتری نیاز دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون IGF-1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD است.

در این مطالعه، 40 زن دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD (با میانگین سن 5/4 ± 6/50 سال، قد 07/0 ± 58/1 متر، وزن 9/9 ± 4/74 کیلوگرم) به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 2 ماه و سه روز در هفته تمرین را روی دوچرخه ثابت انجام دادند. گروه ها شامل گروه تمرین هوازی تناوبی (با شدت 75-80% تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین هوازی تداومی (با شدت 60-75% درصد تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین ترکیبی (تناوبی و تداومی) و گروه کنترل بودند. برای محاسبه و مقایسه بین گروهی از تحلیل واریانس و برای مقایسه درون گروهی ازt وابسته استفاده شد (05/0≥α).

در هر سه گروه تمرینی کاهش وزن بدن، شاخص توده بدن، دور کمر، دور لگن، نسبت دور کمر به قد، درصد چربی بدن و توده چربی بدن و افزایش هورمون IGF-1 معنادار بود (05/0≥P). در گروه کنترل افزایش دور لگن و کاهش هورمون IGF-1 معنادار بود (05/0≥P). بین سه گروه تمرینی، گروه تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بهتر شدن بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD داشت. در مقایسه بین گروهی، هورمون IGF-1، شاخص توده بدنی، دور کمر، دور لگن و نسبت دور کمر به قد، در گروه های تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل معنادار شد (05/0≥P).

تمرین هوازی تداومی تناوبی و ترکیبی باعث بهتر شدن ترکیب بدنی و هورمون IGF-1 می شود و با توجه به یافته ها، تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بیماران دیابتی مبتلا به NAFLD دارد. بنابراین توصیه می شود که این دسته بیماران به طور منظم در فعالیت ورزشی هوازی به ویژه تمرین هوازی تناوبی شرکت کنند.