بررسی عوامل تعیین‫ کننده پذیرش نوآوری به عنوان یک راهبرد سازگاری با تغییرات اقلیمی

فن آوری های جدید جزء مهمی از استراتژی های سازگاری مورد استفاده توسط خانوارهای روستایی برای مقابله با اثرات تغییرات آب و هوایی است. هدف از این تحقیق، بررسی عوامل موثر بر پذیرش روش های نوآورانه سازگاری در سیستم های کشاورزی فاریاب توسط کشاورزان شهرستان ممسنی در استان فارس است.

این مطالعه یک تحقیق کاربردی بود که با روش پیمایشی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش 4033 کشاورز بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی متناسب، نمونه ای به حجم 351 کشاورز بر اساس جدول کرجسی و مورگان انتخاب گردید. داده ها با استفاده از پرسشنامه بر اساس مدل مفهومی جمع آوری شد. اعتبار صوری پرسشنامه توسط هییت کارشناسان و ضریب اطمینان آلفای کرونباخ پایایی را از خوب تا عالی، به طور کلی 7/0 تا 78/0 نشان می دهد.

نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد که متغیرهای اندازه مزرعه و تمایل به حفاظت از آب و درک خطرات اجتماعی ناشی از کمبود آب، به طور مثبت و قابل توجهی با کاشت گیاهان مقاوم در برابر خشکی در ارتباط هستند. این متغیرها می‫توانند 22 درصد از انتخاب گزینه های سازگاری کشاورزان را در شرایط کمبود آب تبیین نمایند. همچنین اندازه مزرعه و تمایل به حفاظت از آب، تعیین کننده های مهم در پذیرش الگوی کشت جدید به عنوان یک اقدام سازگاری هستند. این متغیرها 23 درصد از واریانس پذیرش نوآوری را پیش بینی کردند. درک خطرات زیست محیطی ناشی از کم آبی، ریسک پذیری و آگاهی درباره پیامدهای کمبود آب نیز اثر قابل توجهی بر سازگاری داشتند. این عوامل 33 درصد از واریانس پذیرش سیستم های آبیاری تحت فشار را پیش بینی می نمایند.

طبق نتایج کشاورزان تمایل بالایی به حفاظت از آب داشته و اطلاعات، درک خطرات و عواقب ناشی از کمبود آب نیز در میان آنان بالا می‫باشد.