پیش بینی زیتوده اندام های هوایی و زیرزمینی گونه های قابل چرا در اثر چرای دام با استفاده از سیستم استنتاج فازی- عصبی (ANFIS)

آگاهی از میزان و نحوه اثرپذیری پوشش گیاهی از اختلال چرای دام می تواند راهکاری برای تدوین راهبرد های مدیریت اکوسیستم های مرتعی در جهت رسیدن به پایداری و تولید مستمر در این اکوسیستم ها باشد. در این تحقیق به بررسی تولید اندام های هوایی و زیرزمینی گونه های قابل چرای دام در مراتع جنوب شرقی سبلان تحت تاثیر شدت های مختلف چرایی و فاصله از روستا به عنوان کانون بحران پرداخته شد. به علاوه اینکه توسعه و ارزیابی مدل استنتاج فازی- عصبی (انفیس) به منظور پیش بینی تولید اندام های هوایی و زیرزمینی گونه های خوشخوراک و مقایسه نتایج آن با مدل رگرسیونی ارایه گردید. برای ارزیابی مدل های رگرسیونی و انفیس از مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE) و ضریب همبستگی (R2) استفاده شد. نتایج نشان داد که شدت های مختلف چرا، فاصله از روستا و اثرهای متقابل آنها اثر معنی داری در سطح احتمال یک درصد بر تولید اندام های هوایی و زیرزمینی گونه های خوشخوراک دارند. همچنین، با افزایش شدت چرا، تولید اندام های هوایی و زیرزمینی این گونه ها کاهش یافت. نتایج بخش انفیس نشان داد که در شدت چرای کم و فاصله حدود 400 متر، بیشترین مقدار تولید گونه های خوشخوراک ملاحظه می گردد. کمترین مقدار تولید این گونه ها نیز فواصل نزدیک به روستا (200 متری) پیش بینی شده است. بیشترین میزان زیتوده ریشه در فاصله 600 متری و کمترین میزان زیتوده ریشه نیز مربوط به فاصله 200 متری بود. به علاوه، مدل ANFIS  با دقت بالاتر (98/0=R2 و 95/0=R2) و خطای کمتر (9792/0=RMSE و 6168/1=RMSE) نسبت به مدل کم دقت تر رگرسیونی (92/0=R2 و 77/0=R2) که خطای بیشتری نیز داشت (2835/2=RMSE و 8954/3=RMSE)، به ترتیب تولید اندام های هوایی و زیرزمینی را پیش بینی نمود.