توصیف و تبیین تحولات ساختار فضایی لجستیک و عوامل موثر بر آن در منطقه کلان شهری تهران

هدف از پژوهش حاضر بررسی ‏و تحلیل ساختار ‏فضایی لجستیک در بستر منطقه ‏کلان شهری تهران‏ طی بازه زمانی 1365 1390 بود. دستیابی به هدف مد نظر می‏تواند به درک بهتر برنامه‏ریزی فضایی و مطالعات آمایش سرزمین ناشی از فعالیت‏های لجستیک کمک بسزایی کند. روش این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی است و برای دستیابی به اهداف مد نظر پژوهش از 3 دسته روش تحلیلی شامل شاخص‏های بررسی تغییرات تعداد، میزان رشد، و همچنین بررسی میزان نسبی تغییرات تراکم جمعیت شاغل در بخش لجستیک استفاده شد. نیز روش‏های تحلیلی سنجش میزان تمرکز فضایی، از قبیل ضریب جینی و خودهمبستگی فضایی و در نهایت رگرسیون چندگانه، به منظور برآورد همبستگی عوامل موثر بر توزیع ‏فضایی شاغلان لجستیک (متغیر مستقل) به کار رفت. نتایج تحلیل نشان داد از سال 1365 تا 1390 الگوی فضایی ‏لجستیک در منطقه کلان شهری تهران متمرکز و متشکل از خوشه‏ لجستیکی کلان شهر تهران بوده است و روند تحولات ساختار‏ فضایی نشان‏دهنده تمرکززدایی جمعیت شاغل در بخش لجستیک از کلان شهر تهران و متمرکز شدن جمعیت شاغل در محورهای غربی و جنوب غربی منطقه پیرامونی است. از سال 1365 تا 1375، از میان عوامل عینی موثر بر الگوهای فضایی لجستیک مناطق کلان شهری، توزیع فضایی جمعیت شاغل در بخش لجستیک همبستگی بالاتری با توزیع فضایی جمعیت و نیروی کار داشته است؛ بدین ترتیب که هر چه تعداد و تراکم جمعیت و نیروی کار قلمرو جغرافیایی بالاتر رفته جمعیت شاغل در بخش لجستیک نیز افزایش یافته است. درحالی که در بازه زمانی 1385 1390 توزیع فضایی شاغلان در بخش لجستیک با توزیع فضایی جمعیت و میزان سواد همبستگی بیشتری پیدا کرده اند.