بررسی رابطه میان احساس نا امنی اجتماعی و مسئولیت گریزی شهروندی

حس تعهد و مسیولیت یکی از شروط لازم برای تحقق شهروندی است، همچنان که در برابر حق شهروندی، تکلیف و وظیفه ای برای شهروند وجود دارد، متاسفانه با گذری در جامعه و مشاهده رفتارهای شهروندان در انجام وظایف شهروندی با مسئله روبه رشد مسیولیت گریزی مواجه می شویم، به طوری که به دور زدن، زرنگ بودن و شانه خالی کردن نسبت به وظایف محوله نیز تعبیر می شود. این موضوع به ویژه در حوادث انسان ساز، مسایل شهری، مشارکت شهروندان، توسعه اجتماعی و مدیریت شهری از اهمیت به سزایی برخورداراست. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین میزان احساس ناامنی اجتماعی و مسیولیت گریزی شهروندی در بین شهروندان تهرانی در سال 1399 انجام گرفته است.

 پیمایش و جمع آوری داده ها با تکنیک پرسشنامه ساخت یافته و به روش نمونه گیری خوشه ای در بین شهروندان تهرانی بالای 18 انجام پذیرفته است. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران 384 برآورد گردید، البته با توجه به شرایط پاندمیک ویروس کرونا در زمان انجام تحقیق و محدودیت های موجود با 356 پرسشنامه داده ها جمع آوری و تحلیل در نرم افزار SPSS انجام پذیرفته است.

 یافته های توصیفی نشان داد که میزان مسیولیت گریزی شهروندی در بین پاسخگویان، از حد متوسط بالاتر است. همچنین میزان احساس ناامنی اجتماعی از سطح متوسط بالاتر گزارش شد. رابطه بین میزان احساس ناامنی اجتماعی، آگاهی شهروندی و تحصیلات با میزان مسیولیت گریزی شهروندی معنا دار است.

مدل مسیر تحقیق نشان می دهد که احساس ناامنی اجتماعی (با ضریب 20%)، میزان آگاهی شهروندی(با ضریب 24 -%) و تحصیلات (با ضریب  23/0-%) از عوامل تاثیرگذار بر میزان مسیولیت گریزی شهروندی است.