اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی

ارتقا رفتارهای خودمدیریتی و کنترل عوامل شناختی مانند همجوشی شناختی، در بیماران مبتلا به دیابت یکی از مهمترین اهداف مداخلات و برنامه های روان درمانی این بیماران میباشد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی گروهدرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی نوع دو بود.

روش پژوهش حاضر، شبه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان دی شهر تهران در 6 ماه دوم سال 1399 بودند. از افراد واجد شرایط 40 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه (20 نفر آزمایش و 20 نفر گروه گواه) جای داده شدند. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه درمان پذیرش و تعهد هیز و همکاران (2011) شرکت کردند، اما گروه گواه در لیست انتظار قرار داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه همجوشی شناختی گیلاندرز و همکاران(2014) و رفتارهای خودمدیریتی توبرت و گلاسگو (1994) بود.

نتایج نشان داد که درمان پذیرش و تعهد بر کاهش همجوشی شناختی (0/01<p) و افزایش رفتارهای خودمدیریتی (0/01<p) بیماران دیابتی نوع دو موثر بود و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت (0/01<p).

یافته های حاضر نشان داد که استفاده از گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، با کاهش همجوشی شناختی و بهبود رفتارهای خودمدیریتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو همراه هست؛ بنابراین به عنوان روش درمانی مکمل درمانهای دارویی در جهت بهبود وضعیت روانشناختی بیماران دیابتی میتوان استفاده کرد.