بررسی اضطراب، امید و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

بیماری دیابت علاوه بر عوارض جسمی، عوارض روانی همچون اضطراب و ناامیدی را به دنبال دارد. اضطراب منجر به تشدید قندخون بالا و کاهش خودمراقبتی، اما امید می تواند نقش مهمی در سازگاری افراد با مشکلات ناشی از بیماری داشته باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح اضطراب، امید و عوامل مرتبط با آن ها در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید.

 این مطالعه مقطعی بر روی 108 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر همدان در سال 1399 که معیارهای ورود به مطالعه را داشته اند، انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه دموگرافیک، اضطراب کتل و پرسشنامه امید اسنایدر جمع آوری شدند. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-24 و آمار توصیفی و استنباطی انجام شد.

در مبتلایان به دیابت نوع2 میانگین اضطراب پنهان 2/62 ± 14/41، اضطراب آشکار 2/95 ± 14/48، اضطراب کل 4/59 ± 29/25، و میانگین امید 5/67 ± 31/53 بود. رابطه معناداری بین اضطراب با امید مشاهده نگردید (0/05>p). از بین متغیرهای شخصی و بالینی بررسی شده فقط سابقه بستری و روش درمانی با اضطراب آشکار رابطه معناداری داشت (0/05<p).

 بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 سطح متوسطی از اضطراب و امید را تجربه کرده بودند. سابقه بستری و نوع درمان تزریقی با اضطراب آشکار رابطه معناداری داشت. انجام مداخلات مناسب جهت افزایش امید و کاهش اضطراب در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نیاز می باشد.