رابطه اخلاق و حقوق بنیادین افراد در نظام کیفری ایران

اصلی ترین هدف قوانین جزایی باید تامین حقوق اساسی انسانها یا همان حقوق بنیادین افراد  باشد. اما انچه که مهم است رابطه اخلاق با حقوق افراد است. زیرا که هدف علم اخلاق رساندن انسان به اعلی درجه انسانیت است و هدف حقوق تحقق عدالت نسبی و برقراری نظم اجتماع است. انصاف نیز وسیله تخصیص عدالت و متناسب کردن قواعد آن در موارد خاص است. بنابراین عدالت و انصاف دارای تعامل تنگاتنگ با یکدیگر هستند. اخلاق و حقوق، دو علم با دو هدف مجزا هستند و به نظر برخی حقوقدانان باید از هرگونه اختلاط بین اخلاق و حقوق پرهیز نمود. از همین رو در این مقاله به بررسی رابطه اخلاق و حقوق بنیادین افراد پرداخته شده است.

یکی از گام های مثبتی که رویه قضایی کنونی  در جهت حقوق افراد می تواند به سمت عدالت بردارد این است که، در دخالت اخلاق در حقوق باید از هرگونه افراط و تفریط دوری جست. تفریط (تفکیک حقوق و اخلاق) به تحجر فکری حقوق دانان و دور شدن از هدف عدالت می انجامد و افراط در وارد کردن اخلاق در عالم حقوق، سبب می گردد عواطف شخصی دادرس جایگزین اصول حقوقی گردد.  از طرفی هم اصلی ترین هدف قوانین جزایی باید تامین حقوق اساسی انسانها و حفظ چهار چوب اخلاقی  باشد. قانونگذار از طریق وضع قوانین صریح، روشن و قابل فهم برای همگان، مبانی اتخاذ یک سیاست کیفری اصولی را قوام بخشد و مانع از نقض این حقوق شود.