بررسی نقش میانجی اعتماد و امنیت در رابطه تمایزیافتگی با صمیمیت زناشویی در زنان

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی اعتماد و امنیت در رابطه تمایزیافتگی با صمیمیت زناشویی بود.

جامعه آماری این پژوهش توصیفی-همبستگی، زنان متاهل غیر بالینی ساکن شهر مشهد در زمستان 1397 بودند که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به جدول مورگان تعداد 400 نفر انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه صمیمیت باگاروزی (2001)، پرسشنامه ی تمایز یافتگی خود اسکورون و دندی (1998)، پرسشنامه ی اعتماد گاتمن (2012)، و پرسشنامه ی امنیت روانی مازلو (2004) استفاده گردید.  برای تجزیه وتحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی، روش تحلیل مسیر و نرم افزار Amose 24 استفاده شد.

یافته های حاصل از تحلیل مسیر نشان می دهد که مدل پیشنهادی با داده ها برازش دارد (GFI= 0/83 RMSEA=0/04) همچنین یافته های حاصل از تحلیل رگرسیون نشان می دهد که صمیمیت زناشویی از طریق تمایز یافتگی قابل پیش بینی است (p< 0.05). صمیمیت زناشویی از طریق احساس امنیت قابل پیش بینی است (p< 0.05). صمیمیت زناشویی از طریق اعتماد قابل پیش بینی است (p< 0.05).

در نهایت با توجه به یافته های به دست آمده می توان بیان کرد که تمایز یافتگی بر میزان اعتماد زناشویی، احساس امنیت و صمیمیت تاثیر گذار است. لذا می توان با افزایش تمایز یافتگی، اعتماد زناشویی، صمیمیت و احساس امنیت را در زنان افزایش داد.