بررسی تاثیر فعالیت منظم بدنی بر برخی از فاکتورهای پیش التهابی و ضد التهابی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس: مطالعه مروری سیستماتیک

امروزه، مولتیپل اسکلروزیس (ام.اس) شایعترین بیماری عصبی در بین بزرگسالان جوان است. از فعالیت بدنی به عنوان مهمترین عامل پیشگیری از بروز بیماری ها و داشتن زندگی سالم یاد می شود. اگرچه پیشرفت در داروهای اصلاح کننده بیماری ام.اس به ایجاد ثبات در بیماری و افزایش امید به زندگی کمک کرده است، اما در بیشتر بیماران ام.اس با گذشت زمان، علایم بیماری وخیم تر می شود. در این زمینه، برنامه های ورزش بدنی به عنوان ابزاری ایمن و قابل تحمل در نظر گرفته می شود. هدف از این مطالعه انجام یک بررسی سیستماتیک از تاثیرات تمرین ورزشی بر برخی از فاکتور های پیش التهابی و ضد التهابی در افراد مبتلا به ام.اس بود.

 در این مطالعه جستجوی مقالات مرتبط با در نظر گرفتن واژه های کلیدی در پایگاه های تخصصی پابمد (PubMed)، ساینسدایرکت (Sciencedirect)، اسکوپوس (SCOPUS) و وب آف ساینس (WEB OF SCIENCE) به زبان انگلیسی و پایگاه های اطلاعاتی جهاد دانشگاهی، مگ ایران و ایران داک به زبان فارسی انجام شد. شرایط ورود به مطالعه شامل: فارسی یا انگلیسی بودن زبان مقاله، در دسترس بودن متن کامل مقاله، بازه زمانی موردنظر، بررسی اثر فعالیت بدنی منظم در مبتلایان به ام.اس، ارزیابی فاکتور های پیش التهابی و ضدالتهابی مورد نظر و شرایط خروج از مطالعه استفاده از روش ها و مداخلات دیگری مانند بکارگیری از دارو به جز داروهای معمول یا مکمل درطول دوره تمرینی بود.

از 408 مقاله دریافت شده از پایگاه های اطلاعاتی داخلی و خارجی در 20 سال اخیر و پس از اعمال متغیرهای ورودی و خروجی، تعداد 19 مقاله مرور شدند. برای ارزیابی کیفیت مطالعات انجام شده از مقیاس پایگاه شواهد اطلاعاتی پدرو (PEDro) استفاده شد. در مطالعات بررسی شده از تمرینات هوازی یا استقامتی (6 مطالعه)، مقاومتی (5 مطالعه)، ترکیبی (8 مطالعه) به کار رفته است. از بین فاکتور های التهابی و ضد التهابی، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) در یازده مطالعه (9/57 درصد) و اینترلوکین17 (IL-17) در هشت مطالعه (1/42 درصد)، پرکاربردترین شاخص ها بودند.

 اگرچه مداخلات از قبیل ورزش سبب بهبود نتایج عملکردی و بالینی بیماران مبتلا به ام.اس شده است، اما ممکن است این پیشرفت ها تنها ناشی از تغییر در سطح سایتوکاین ها یا نشانگرهای التهابی نباشد. ورزش یک گزینه جایگزین قابل دسترسی است که نه تنها منجر به افزایش التهاب یا شدت بیماری نمی شود بلکه با کاهش خطر ابتلاء به اختلالات ثانویه و محدودیت های مربوط به مشارکت در جامعه به این بیماران کمک شایانی می کند.