تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کافئین بر بیان گلیکوژن سنتاز و میزان گلیکوژن کبدی موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی

دیابت بیماری متابولیکی شایعی است که به اختلال در سنتز گلیکوژن کبدی منجرمی شود. پژوهش حاضر به تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی  شدید (HIIT) و مصرف کافیین بر بیان گلیکوژن سنتاز (GYS2) و میزان گلیکوژن کبدی موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی می پردازد.

در یک مطالعه ی حیوانی بالینی- مداخله ای 50 سر موش بزرگ آزمایشگاهی ویستار که با استروپتوزوسین القا دیابت شدند به 5 گروه مساوی کنترل (C)، دیابتی (D)، دیابتی با مکمل (D+CAF)، دیابتی با تمرین (D+T)، دیابتی با مکمل و تمرین (D+CAF+T) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین شامل هشت هفته، هفته ای 5 جلسه (6 تا 12 وهله 2 دقیقه ای با شدت 90-85 درصد سرعت ماگزیمم) بود و هفته ای پنج روز  mg/kg70 کافیین هیدراته تزریق شد. بعد از بیهوش کردن موش ها، بافت کبد استخراج و میزان بیان  GYS2و گلیکوژن کبدی ارزیابی شد. تحلیل داده ها با آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس دو راهه در سطح معناداری (P<0.05) انجام شد.

القای دیابت باعث کاهش معنی دار گلیکوژن کبدی و بیان GYS2 شد (001/0>P). همچنین کافیین (001/0>P) و HIIT (024/0=P) هر دو موجب افزایش معنی دار GYS2 شدند که مصرف کافیین با اندازه اثر 44 درصدی تاثیر بیشتری داشت. همچنین HIIT (529/0=P) و کافیین (761/0=P) هیچ کدام بتنهایی  و در ترکیب با هم (12/0=P) موجب افزایش معنی دار گلیکوژن کبدی نشدند.

با توجه به نتایج تحقیق، احتمالا بتوان تمرینات HIIT و مصرف کافیین را به عنوان مداخله ی موثر در بهبود بیان GYS2 پیشنهاد داد. هر چند اظهار نظر صریح تحقیقات بیشتری را در این زمینه می طلبد.