مروری بر مدل های آزمایشگاهی حیوانی ایسکمی مغزی

سکته مغزی سومین علت مرگ و میر و عامل اصلی ناتوانی جسمی بزرگسالان در جهان است. علیرغم پیشرفت در روشن شدن مکانیسم های پاتوفیزیولوژیک ایسکمی مغزی در چند دهه گذشته، درمان های موجود برای این بیماران موثر نبوده است. امروزه مدل های حیوانی مختلفی به منظور مطالعه پاتوفیزیولوژی و همچنین ریسک فاکتورها و یافتن استراتژی های درمانی برای ایسکمی مغزی بکار گرفته شده است. این مدل ها به دو دسته تقسیم می شوند: ایسکمی مغزی سراسری و ایسکمی مغزی موضعی. مدل های ایسکمی سراسری خود به دو مدل کامل و ناقص ایسکمی تقسیم می شوند که به دنبال انسداد کامل یا ناقص جریان خون- مغزی القا می شوند. مدل های موضعی متعددی به منظور القا سکته مغزی موضعی در گونه های مختلف ارایه شده است که منجر به اختلال در جریان خون رسانی به مغز در یک یا نواحی متعدد از مغز می شوند. اکثریت قریب به اتفاق موارد سکته مغزی ناشی از انسداد موقت یا دایمی یک رگ خونی مغزی (سکته مغزی ایسکمیک) است که در نهایت منجر به انفارکتوس مغزی می شود. اندازه ناحیه انفارکتوس و پیامدهای عصبی آن به عوامل متعددی مانند مدت و شدت ایسکمی، وجود سیستم های خون رسانی جانبی، سن، جنس و پیشینه ژنتیکی وابسته است.

بنابراین سکته مغزی ایسکمیک یک اختلال بسیار پیچیده و ناهمگن است. بدیهی است که مدل های آزمایشگاهی سکته مغزی نمی توانند تمامی جوانب خاص این بیماری را در بر گیرند. لذا موفقیت درتحقیقات پیش- بالینی سکته مغزی به منظور یافتن درمان های جدید برای این بیماران، ممکن است متکی به انتخاب متناسب مدل سکته مغزی حیوانی باشد. این مطالعه به مرور رایج ترین مدل های سکته مغزی پرداخته و همچنین مزایا و محدودیت های هر مدل را مورد بحث قرار داده است.