بررسی تاثیر دوره آموزش نظامی بر حداکثر اکسیژن مصرفی و ظرفیت کار فیزیکی دانشجویان یک دانشگاه نظامی

در سراسر جهان، کاهش آمادگی جسمانی افراد چالش مهمی را برای نیروهای مسلح به منظور بکار گرفتن نیروهای نظامی آماده از نظر جسمانی ایجاد کرده است. از این رو دانش بهینه سازی عملکرد و سازگاری جسمانی افراد از طریق تمرینات جسمانی بسیار مهم می باشد. مطالعه حاضر با هدف تاثیر 8 هفته آموزشی نظامی پایه بر توان هوازی و توان جسمانی انجام گرفت.

مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی قبل و بعد می باشد که در جامعه آماری 39 نفر دانشجوی مرد سالم دانشگاه افسری نظامی انجام شد. توان هوازی و جسمانی در شروع وپایان دوره آموزش نظامی بر اساس پروتکل بروس مورد سنجش قرار گرفت. برنامه آموزشی نظامی شامل 8 هفته فعالیت جسمانی با تواتر پنج روز در هفته و هر جلسه به مدت 120 دقیقه بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونt  زوجی در محیط نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد.

 بین میانگین وزن بدن و توده بدنی قبل و بعد از برنامه آموزش کاهش معنی داری وجود داشت. همچنین قبل و بعد از دوره آموزش نظامی بین حداکثر توان هوازی (5/09±56/81 و 1/76±71/65 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه)، ظرفیت کار جسمانی (0/85±6/93 و 1/01±8/42 کیلوکالری بر دقیقه)، اکسیژن مصرفی (0/50±4/08 و 0/59±4/95 لیتر بر دقیقه)، حداکثر توان جسمانی (2/51±20/40 و 2/98±24/79 کیلوکالری بر دقیقه) و مدت زمان فعالیت (1/27±15/35 و 0/86±20/04 نیز تفاوت معنی داری وجود داشت (0/001>P).

 نتایج مطالعه حاضر نشان داد که 8 هفته تمرینات دوره آموزشی نظامی پایه میزان توان هوازی و توان جسمانی را نسبت به قبل از شروع دوره آموزشی بهبود و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی را کاهش داده است. همچنین این برنامه آموزشی مهم ترین فاکتور در گسترش ظرفیت جسمانی افراد قبل از بکارگیری آن ها برای انجام وظایف مورد نظر می باشد.