بررسی و تحلیل شیوه های هنری بیان حسن طلب در شعر فارسی (از آغاز تا قرن هشتم)

حسن طلب از آرایه های ادبی است که نیاز و خواسته ای رابا شیوه نیکو و اثرگذار بر پایه مقتضای حال برای مخاطب خویش بیان می کند. این آرایه ادبی به عنوان یک متغیر دربدیع معنوی، بر اساس ویژگی های خاصی چون نیاز، نوعت قاضا و مخاطب به گونه های متفاوتی در قالب های شعری پدیدار می گردد. در مرکز این آرایه ادبی به عنوانیک سخن هدفمند، طلب قرار دارد و اجزای سازنده بافت شعر، چون واژه ها و ساخت زبان، تصویر، موسیقی وآهنگ کلام، احساس و عاطفه، لحن، قالب شعری وآن می شوند، با » حسن « موقعیت سخن که سبب تاثیرپذیری از عواملی مانند شخصیت شاعر، سبک شعری، نوع مخاطب، مطلوب یا خواسته شاعر، شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی حاکم بر جامعه شاعر،به گونه ای سبب بیان طلب می شوند که در این مقاله به عنوان شیوه های هنری حسن طلب با دیدی تحلیلی وآماری بررسی شده و همچنین کاربرد هر شیوه که مربوط به مقتضای حال این آرایه ادبی است و ویژگی هریک ازآن ها مورد تحلیل قرار گرفته است. گفتنی است،تقسیم بندی شگردهای هنری شاعران در استفاده از اینآرایه ادبی و نام گذاری هر شیوه بر پایه تعریف نگارندگان از حسن طلب برای نخستین بار انجام گرفته است.