صلاحیت های ارتباطی مدیران پرستاری: یک مقاله مروری

  مدیران پرستاری روابط گسترده ای در سازمان دارند و از آنجایی که ارتباط، کلید فرآیندها و روابط کاری جهت دستیابی به اهداف سازمانی است؛ بنابراین مدیران پرستاری باید از فرآیند ارتباطی و صلاحیت های ارتباطی آگاه باشند. صلاحیت ارتباطی مجموعه ای از دانش، مهارت ها و نگرش های نشان دهنده عملکرد شغلی است و می تواند با استانداردهای پذیرفته شده ارزیابی شود.

این پژوهش یک مطالعه مروری جامع است که با جستجوی مقالات فارسی با استفاده از کلید واژه های صلاحیت در ارتباط، شایستگی در ارتباط، مدیران پرستاری، در پایگاه های مگیران[1]، ایران مدکس[2]، سید (SID)[3]، ایرانداک[4] از سال 1388 تا سال 1399 و با جستجوی کلید واژه های Communication competency, Nursing manager, manager of nursing & Nursing management در پایگاه های PubMed, ProQuest, Google scholar, Science Direct, Scopus, Web of Science & Ovid در بازه زمانی 2009-2020 صورت گرفت.

پس از دریافت مطالعات طبق معیارهای ورود و خروج با بررسی دقیق عناوین و محتوا، امکان دسترسی به متن کامل و حذف موارد تکراری، متن کامل 108 مقاله باقیمانده، مورد بررسی دقیق قرار گرفت که در پایان 12 مطالعه (هفت مطالعه انگلیسی و پنج مطالعه فارسی) انتخاب گردید. با توجه به بررسی مطالعات، شش صلاحیت اصلی ارتباطی با مصادیق آن ها مشخص گردید که عبارتند از: 1- ارتباط اثربخش، 2- شناسایی ویژگی های رفتاری و شخصیتی، 3- شنونده فعال بودن، 4- ارتباط متقابل، 5- مدیریت روابط و 6- تصمیم گیری مشارکتی.

با توجه به بررسی مطالعات صورت گرفته ارتباطات جزء یکی از مهم ترین صلاحیت های مدیریتی مدیران پرستاری در هر سه رده مدیریت (مترون، سوپروایزر و سرپرستار) برشمرده می شود. از این رو آنان برای ایجاد روابط قوی تر (تقویت ارتباطات)، حل و فصل معضلات ارتباطی و تضمین محیط کار سالم باید توجه ویژه ای به آموزش و به کارگیری صلاحیت های ارتباطی داشته باشند تا کیفیت روابط را تعیین نمایند و دستیابی به اهداف سازمان را موثرتر گردانند.