تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و تحریک الکتریکی عضلانی بر سطوح پروتئین IGF1-r و آیریزین در زنان میانسال

چاقی یکی از بزرگترین موانع سلامت در میان زنان است و تعدیل سطوح فاکتورهای رشد مرتبط با عضله اسکلتی در زنان میانسال چاق، می تواند سبب بهبود عضله سازی و کاهش توده چربی شود. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و تمرینات تحریک الکتریکی عضلانی بر سطوح پروتئین IGF1-r و آیریزین در زنان میانسال بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی، پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را زنان چاق شهر رشت با دامنه سنی40 تا 50 سال تشکیل دادند. تعداد 45 نفر از افراد شرکت کننده چاق در 3 گروه تمرین مقاومتی (15نفر)، تمرین تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) Electrical muscle stimulation (15 نفر) و کنترل (15 نفر) آماده انجام پژوهش شدند.  آزمودنی های گروه های تمرینی به مدت هشت هفته به تمرینات ویژه پرداختند. برای سنجش بیان پروتئین ها از تکنیک وسترن بلاتینگ استفاده و در آزمایشگاه هیستوژنیک شرکت فن آوران بافت و ژن پاسارگاد اندازه گیری شد.

نتایج مطالعه حاضر نشان داد پس از  هشت هفته تمرین، در بیان پروتئین آیریزین پس از اعمال مداخله، هم تمرین مقاومتی و هم تمرین EMS، نسبت به گروه کنترل موجب افزایش بیان پروتئین آیرزین شده که اثر تمرین EMS به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بود (0/05≥p). در بیان پروتئین IGF-1 پس از اعمال مداخله، هم تمرین مقاومتی و هم تمرین EMS نیز نسبت به گروه کنترل موجب افزایش بیان پروتئین IGF-1 گردیدند.

تمرینات ورزشی مقاومتی و تحریک الکتربکی عضلانی احتمالا روشی موثر در بهبود سطوح پروتئین های مرتبط با رشد عضله اسکلتی زنان میانسال باشد. ضمن اینکه مداخله تمرین تحریک الکتریکی عضلات نقش پررنگ تری در بیان این پروتئین ها بر عهده داشت.