تحلیلی بر اصول، قواعد و رویه های بین المللی در قطع اینترنت در مواقع اضطراری و امنیتی

در عصر حاضر حق دسترسی به اینترنت ابزاری برای دستیابی به حق آزادی بیان تلقی می شود و دولت ها وظیفه دارند از دسترسی گسترده به اینترنت اطمینان حاصل کنند. البته تاکید بر حق به دسترسی به اینترنت به معنای نادیده گرفتن و احترام به حاکمیت دولت ها در شرایط اضطراری نمی باشد به دیگر سخن در نظام بین الملل حقوق بشر در هنگام تزاحم میان حفظ امنیت ملی و نظم عمومی با حق های بشری مانند حق دسترسی به اینترنت ، حمایت از امنیت ملی و نظم عمومی ، هرچند با محدود و تعلیق نمودن موقت حق های بشری همراه باشد ، مقدم داشته شده است. پرسشی که در این مقاله مطرح می گردد این است که با توجه به رویه و قواعد بین المللی، اقدام جمهوری اسلامی در قطع اینترنت در آبان ماه 1398 چگونه تحلیل می شود ؟ در پاسخ به این پرسش، نوشتار حاضر که با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسناد و رویه های قضایی معتبر بین المللی نگارش یافته است، بر این فرض استوار است که قواعد بین المللی اعمال »محدودیت« و »تعلیق »دسترسی به اینترنت را به هنگام اضطرار و بحران برای تمامی کشورها و ازجمله جمهوری اسلامی ایران به رسمیت شناخته ‏است.