ارزیابی کاربست دانش بیومیمیکری در آموزش طراحی معماری با روش قیاس از طبیعت

بیومیمیکری (شامل «بیو» به معنای «زندگی» و «میمسیس» به معنای «تقلید») حوزه جدیدی است که به مطالعه بهترین ایده های طبیعت و تقلید از این طرح ها و فرآیندها به حل مشکلات انسان می پردازد. رویکردی که نسبت به فرآیندهای طراحی داریم این است که طراحان به طبیعت نگاه می کنند (به خصوص به ارگانیسم ها یا اکوسیستم ها) تا یک نیاز خاص انسانی را حل کنند. همچنین طبیعت در تمام علوم بالاخص معماری، به عنوان راهنما و الگو استفاده می شود. بیومیمیکری (تقلید از طبیعت) علمی است که فرآیند الگوبرداری از طبیعت در مساله گشایی طراحی در حوزه های فرم، فناوری، مصالح و تکنولوژی ارزیابی شده است؛ و می تواند به عنوان تقلید از سیستم حیات در طبیعت بیان شده و به ارایه راهکارهای نوین در طراحی معماری و ساختمان بپردازد. هدف پژوهش تبیین مفهوم «بیومیمیکری و طراحی» و ماهیت آن رابطه با «آموزش طراحی معماری» است. ماهیت این تحقیق کیفی و روش آن در مرتبه نظری، روش توصیفی- تحلیلی و در مرتبه تحلیلی روش طوفان فکری و در مرتبه طراحی دانشجویان قیاسی و روش مشارکتی در مرحله آموزش بوده است. جامعه آماری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و حجم نمونه جامعه 100 نفری بوده که در بازه زمانی 6 ماه در برنامه آموزشی در دو گروهآزمایش و گروه کنترل شرکت داشته اند که برای رضایت از دوره، انگیزه سازی و پیشرفت در خلاقیت با آزمون اسمیرنوف وکوواریانس و آزمون تی استودنت ارزیابی شده اند. در پایان دوره زمانی آموزش که طی آن بیومیمیکری برای ایده پردازی طراحی به کار گرفته شد، یک مطالعه از رابطه بین بیومیمیکری و طراحی انجام گردید که نتایج آن دوره فشرده و رویه آموزشی بیان شده است.