اثرات هشت هفته تمرین هوازی بر کاینورنین و بیان ژن و پروتئین گیرنده آریل هیدروکربن بافت قلب موش های صحرایی نر

شناخت سازوکارهای سلولی مولکولی قلب به منظور پیشگیری و درمان بیماری های قلبی عروقی ضروری به نظر می رسد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر کاینورنین و بیان ژن و پروتیین گیرنده آریل هیدروکربن (AHR) بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود.

 مطالعه حاضر از نوع تجربی است که تعداد 12 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار تهیه و بعد از سازگاری با محیط به 2 گروه: کنترل و تمرین تقسیم شدند. سپس موش های صحرایی گروه تمرین به مدت هشت هفته، 5 جلسه در هفته، با سرعت فزاینده بین 10 تا 26 متر بر دقیقه، تمرین دویدن بر روی تردمیل را اجرا کردند. پس از بافت برداری و استخراج RNA و تهیه Cdna، از روش پی سی آر جهت اندازه گیری بیان ژن آریل هیدروکربن و از روش الایزا برای اندازه گیری بیان پروتیین AHR و کاینورنین استفاده شد.

 نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که تمرین هوازی منجر به کاهش معنادار بیان پروتیین AHR  (001/0=P) و متابولیت کاینورین (003/0=P) شده است، اما در سطح بیان ژن Ahr تغییر معناداری مشاهده نشد.

 با توجه به تاثیر مثبت تمرین هوازی بر عملکرد قلب و کاهش AHR کاینورنین توسط این نوع تمرین، به نظر می رسد کاهش سطح فعالیت این مسیر پیام رسانی، برای بهبود عملکرد قلب در شرایط عادی، مناسب است.