مقایسه اثر بخشی روش ذهن آگاهی و تصویرسازی ذهنی دستوری با پردازش شناختی بر خودشفقتی، مادران دانش اموزان اختلال طیف اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیرشناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و تصویرسازی ذهنی دستوری با پردازش شناختی بر خودشفقتی مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم در سال 1398 بود. جامعه آماری پژوهش کلیه مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم در دو مدرسه آموزش و پرورش اهواز به تعداد 105 نفربودکه از این تعداد 45 مادر دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم به صورت تصادفی انتخاب و بصورت  15 نفر در سه گروه  قرار گرفتند. نوع پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ شیوه گردآوری داده ها به صورت میدانی و روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار پژوهش پرسشنامه خود دلسوزی فرم بلند نف (2003)، سنجش معنویت هال و ادواردز (1986)، مقیاس پردازش هیجانی نسخهی کوتاه باکر و همکاران (2010)، پروتکل شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی (2003) و پروتکل تصویرسازی ذهنی دستوری با پردازش شناختی توسط اسموکر (1995) بود. نتایج بدست امده از تحلیل کواریانس بوسیله نرم افزار spssنسخه 24 نشان داد روش مبتنی بر ذهن آگاهی با تاثیر همزمان نوع گروه و وضعیت ازمایش  p=0.00) و 318/58 F=) و اندازه اثر510/0ونیزتصویرسازی ذهنی دستوری با پردازش شناختی باتاثیر همزمان نوع گروه و وضعیت ازمایش p=0.00) و 36/407 F=)و اندازه اثر 394/0 بر خودشقفتی  مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم اثرداشته است و مقایسه دو روش  شناخت درمانی و تصویر سازی بر خودشفقتی مادران سطح معناداری برابر با 978/0 و بیشتر از سطح خطای 0.05 بود که بیانگر عدم تفاوت دو روش درمانی بر خودشفقتی مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم بود