بررسی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

یادگیری خودراهبر یکی از مهم ترین صلاحیت هایی است که باعث استقلال فرد در یادگیری و زمینه ساز یادگیری مادام العمر می شود. در حرفه پرستاری با توجه به رشد روزافزون دانش و پیشرفت تکنولوژی، خودراهبری در یادگیری از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، جامعه پژوهش شامل دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری بود که در نیمسال دوم سال تحصیلی 99-98 در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه حداقل 225 نفر برآورد شد که به روش طبقه ای-تصادفی از میان دانشجویان مورد مطالعه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش استفاده شد. بخش اول پرسشنامه شامل اطلاعات فردی-اجتماعی شرکت کنندگان بود. بخش دوم پرسشنامه به ارزیابی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر دانشجویان می پرداخت، که به این منظور از پرسشنامه استاندارد گاگلیلمینو استفاده شد.

در مجموع 225 دانشجو که 68 درصد از آنها مونث بودند، در این پژوهش شرکت داشتند. میانگین امتیاز کلی دانشجویان از پرسشنامه تعیین سطح آمادگی یادگیری خودراهبر 05/19±44/214 امتیاز بود. 8 درصد از دانشجویان از سطح پایین ، 8/13 درصد از سطح متوسط و 2/78 درصد از سطح بالای آمادگی یادگیری خودراهبر برخوردار بودند. رابطه آماری معناداری میان سن (003/0= P) و جنسیت (04/0= P) دانشجویان با سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در آنها وجود داشت. رابطه آماری معناداری میان مقطع تحصیلی دانشجویان با سطح آمادگی یادگیری خودراهبر مشاهده نشد.

دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از سطح نسبتا بالایی از آمادگی یادگیری خودراهبر برخوردارند. با این حال بازبینی برنامه های آموزشی دانشجویان پرستاری در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد (تاکید بیشتر بر یادگیری گروهی و تفکر انتقادی) و توجه به اصل دانشجومحوری در فرایند آموزش می تواند به ارتقای مهارت دانشجویان در این زمینه کمک کند.