زیباشناختی تروما در رمان آوای فاخته اثر فدیا فقیر

از اواخر دهه های قرن بیستم، نظریه تروما وجهه آکادمیکی برای تحلیل نمودهای ادبی فرم های گوناگون خشونت، سرکوب و دگرگونی های اجتماعی به دست آورده است. این مقاله می کوشد تا بر مبنای دیدگاه فروید از تروما و بیشتر ساماندهی های اخیر ناهنجاری اضطراب پست-ترمایی، سومین رمان فدیا فقیر، آوای فاخته را بررسی کند. این نویسنده، که درباره دایسپورا و از دایسپورا می نویسد، شخصیت زن جوان مسلمانش را به مبارزه برای هویتش در کشوری غربی هدایت می کند. این مقاله، راهبردهای ادبی و تکنیک های روایی در این روایت ترومایی فمینیستی را تحلیل می نماید تا نشان دهد چگونه نویسنده کوشیده آن چه را که اصالتا با بی صدایی نشان دار شده، بازنمایی کند. به منظور تقلید از فرم ها و نشانه های تاثیر تروما، سبک روایی رمان ویژگی های ازهم گسیختگی، غیر خطی، تکرار، نثر شعرگونه و جریان سیال ذهن را نمایان می کند. این پژوهش نشان می دهد که تاثیر متقابل این تکنیک ها به خواننده در درک ماهیت گریزان تجربه تروماتیک کمک کرده و او را از جنبه عاطفی با داستان روای درگیر می نماید. کتی کاروث، آنه وایت هد و لوری ویکروی در میان نظریه پردازان اصلی این پژوهش هستند.