بررسی تطبیقی بنمایه های ادبیات پایداری در شعر علی فوده و سپیده کاشانی
ادبیات پایداری از مهمترین سنگرهای فرهنگی ملتهای تحت سلطه است. این واژه همواره با ظلمستیزی عجین شده است و آن را تداعی میکند. این نوع از ادبیات از پیشینهای طولانی در طول تاریخ بهرهمند است که به علت ظلم و ستم حاکم بر کشورهای مسلمان از سوی بیگانگان و نیز جنگهایی که بر آنان تحمیل شده، از نمود خاصی برخوردار است. کشورهای ایران و فلسطین دو نمونه والا از این کشورها هستند. علی فوده از شاعرانی است که در شعر خود توجه ویژهای به فلسطین دارد. سپیده کاشانی، شاعر معاصر نیز با شعر خویش به دفاع از ملت خود در برابر بیگانگان پرداخته است و شاهد تجلی نمادهای پایداری در شعر وی هستیم. غیرت و هویت ملی و وطندوستی، دعوت به مبارزه، امید به آینده روشن و دعوت به اتحاد و همبستگی، از مضامین مشترک در شعر این دو شاعر است. اما تفاوت عمده در شعر این دو، بهرهگیری بیشتر سپیده کاشانی از نمادها و اساطیر است و برخلاف وی، شعر فوده شعری ساده و کمبهره از نماد و اسطوره است. این پژوهش در پی آن است که با استفاده از ابزار کتابخانهای و با روش توصیفی تحلیلی، بر مبنای مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، ضمن بیان مضامین ادبیات پایداری در شعر هر دو شاعر، به مقایسه این مضامین در شعر آنها بپردازد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.